Wycięcie metodą Suchorskiego (oblique incision – wycięcie skośne) polega na wykonaniu cięcia o kształcie wydłużonej liter S. Metoda przeznaczona jest głównie dla tych pacjentów, u których torbiel włosowa nie jest rozległa, ale ujście zewnętrzne przetoki skórnej jest stosunkowo oddalone od pierwotnej lokalizacji torbieli. Zwykle ujście to lokalizuje się w płaszczyźnie strzałkowej – dogłowowo lub w kierunku odbytu. W tym drugim przypadku konieczne jest wykluczenie współistnienia przetoki odbytu w badaniu rektoskopowym oraz w ultrasonograficznym badaniu transrektalnym.

Wykonanie cięcia w kształcie wydłużonej litery S stwarza możliwość objęcia swoim zakresem torbieli oraz nawet daleko odsuniętego od niej ujścia zewnętrznego (ryc. 3).

Rycina 3. Schemat operacji wycięcia skośnego sposobem Suchorskiego

Część środkowa cięcia powinna być poprowadzona asymetrycznie w stosunku do linii pośrodkowej, co spowoduje przesunięcie jej poza linię pośrodkową po zamknięciu rany.

Według aktualnych danych częstość nawrotów po zastosowaniu metody skośnego wycięcia oscyluje wokół 1,5%, a częstość występowania powikłań nie przekracza 9%.¹⁵

Operacja sposobem Limberga

W przypadku torbieli pilonidalnej nawrotowej lub rozległej w płaszczyźnie poprzecznej ze współistniejącymi licznymi przetokami skórnymi szerzącymi się bocznie w stosunku do szpary pośladkowej najodpowiedniejsza wydaje się operacja wycięcia torbieli z plastyką płatem romboidalnym (sposobem Limberga).

Wycięcie w kształcie rombu obejmuje torbiel wraz ze zlokalizowanymi bocznie ujściami, nawet jeśli torbiel szerzy się na oba pośladki jednocześnie. Powstały ubytek zostaje pokryty płatem skóry o zbliżonym kształcie i powierzchni przesuniętym z bezpośredniego sąsiedztwa rany (ryc. 4).

Rycina 4. Schemat operacji z płatem romboidalnym (sposób Limberga)

Metoda ta, zarówno w wersji tradycyjnej, jak i w modyfikacji, wymaga zachowania odpowiednich proporcji w zakresie długości cięć. W operacji tradycyjnej długość płata nie może przekraczać jego szerokości, a w przypadku modyfikacji operacji dłuższy bok niesymetrycznego płata powinien być równy przekątnej ubytku powstałego po wycięciu torbieli. Przestrzeganie tych zasad sprzyja prawidłowemu ukrwieniu płata, a tym samym wpływa bezpośrednio na prawidłowe gojenie i zmniejszenie liczby powikłań pooperacyjnych (ryc. 5).

Wyniki leczenia metodą z przesunięciem płata romboidalnego publikowane w aktualnym piśmiennictwie potwierdzają krótki czas potrzebny do wygojenia rany nieprzekraczający 3,5 tygodnia,^16,17 a jednocześnie niewielki odsetek nawrotów (0-17%; w większości publikowanych prac nieprzekraczającym jednak 10%).

Z uwagi na rozległość rany operacyjnej zabieg ten jest obarczony stosunkowo dużym odsetkiem powikłań w porównaniu z obserwowanym po innych operacjach, po zastosowaniu płata Limberga wynosi on bowiem 10-30%.¹⁸ Interpretując te wyniki, należy uwzględnić, że do tego typu zabiegu są kwalifikowani chorzy z torbielą nawrotową lub bardzo rozległą. Odległy efekt kosmetyczny w ocenie pacjentów jest jednak zadowalający, mimo dużego urazu związanego z wykonaniem tej procedury.¹⁹

Plastyka skóry V-Y lub Z

Pierwsze doniesienia o dużej skuteczności operacji torbieli z plastyką sposobem Z pojawiły się w pracy opublikowanej w latach 70. XX wieku w „Plastic and Reconstructive Surgery”. Wykazano w niej brak nawrotów po takim zabiegu wśród chorych operowanych tradycyjnymi metodami, po których częstość nawrotów wynosiła w zależności od metody od 28 do 60%. Skuteczność leczenia metodą z przesunięciem płata wynika z leczenia przyczynowego, a nie jedynie postępowania objawowego. Ceną tego postępowania jest konieczność wykonania rozległego cięcia umożliwiającego przesunięcie płata i zeszycie rany bez napięcia, co z kolei skutkuje defektem kosmetycznym często trudnym do zaakceptowania, szczególnie przez młodych pacjentów. W opracowaniach z ostatnich lat odsetek chorych niezadowolonych z efektu kosmetycznego sięga nawet 90%.²⁰

Podsumowując, należy podkreślić, że plastyka Z lub V-Y to radykalne metody leczenia obarczone niewielkim odsetkiem nawrotów, które powinny jednak być rekomendowane głównie zdeterminowanym chorym z nawrotowymi torbielami, czasem po kilkukrotnych operacjach znacznie zniekształcających skórę okolicy krzyżowo-ogonowej, ponieważ estetyczny efekt końcowy może nie spełniać oczekiwań pacjentów.