• łysienie plackowate,
  • nawracające zapalenie chrząstek,
  • twardzina ograniczona,
  • bielactwo,
  • linijna IgA dermatoza pęcherzowa.[43-46]


Czas ujawnienia się tych schorzeń bywa różny, zwykle jednak następuje w pierwszym roku leczenia.[43-46]

Inne reakcje skórne

W literaturze można znaleźć wiele doniesień na temat różnych dermatoz, na których rozwój mogła wpłynąć terapia lekami anty-TNF-α. Na uwagę zasługują m.in. przypadki zespołu Stevensa-Johnsona, które obserwowano podczas leczenia adalimumabem i etanerceptem.[47,48] Zmiany typu rumienia wielopostaciowego odnotowano także w związku z podaniem infliksymabu.[49] Zmiany trądzikopodobne, trądzik różowaty, mucynozę skórną wiązano z terapią adalimumabem oraz infliksymabem.[50,51] Z wieloletnich obserwacji, które dotyczą zwłaszcza infliksymabu, wynika, że lek ten może się często przyczyniać do zarówno nadmiernej potliwości, jak i suchości skóry, rzadko natomiast występuje łojotok, zaburzenia pigmentacji, łysienie, zapalenie mieszków włosowych.[52] Ponadto do dermatoz, które wiązano z podaniem tego leku, zaliczono:

  • osutkę pęcherzową,
  • obrzęk powiek,
  • zmiany typu perniosis,
  • cellulitis,
  • martwicze zapalenie powięzi,
  • neutrofilowe zapalenie gruczołów ekrynowych,
  • zespół Sweeta,
  • rumień guzowaty.[53,54]

Infekcje

Dane epidemiologiczne na temat występowania zakażeń skóry po lekach hamujących działanie TNF-α są zróżnicowane. Według British Society for Rheumatology Biologics Register na infekcje skóry zapada 12-18 na 1 tys. pacjentów na rok, natomiast RABBIT podaje, że częstość ta waha się 37-76 na 1 tys. pacjentów na rok.[55,56] Głównie są to infekcje bakteryjne i wirusowe. Dominuje zapalenie mieszków włosowych i czyraczność. Często rozpoznawane są także: półpasiec, zakażenia wirusem opryszczki zwykłej i wirusem brodawczaka ludzkiego (brodawki). Do rzadkich powikłań należy grzybica skóry gładkiej i grzybica paznokci. Jako kazuistykę można potraktować opisy nawracającej leiszmaniozy po stosowaniu adalimumabu oraz atypowej skórnej blastomykozy po leczeniu infliksymabem.[57,58]

Wzrost zachorowalności na czerniaka

Baza FAERS (FDA Adverse Event Reporting System) dostarcza danych na istotny związek wzrostu częstości zachorowania na czerniaka u pacjentów leczonych preparatami anty-TNF-α, z wyjątkiem certolizumabu.[59] Wzrost ryzyka zachorowania na czerniaka potwierdziły również retrospektywne badania kohortowe i badania kliniczno-kontrolne przeprowadzone u pacjentów z chorobami zapalnymi jelit.[60] Podobne wyniki uzyskano na podstawie prospektywnego badania kohortowego u pacjentów z reumatoidalnym zapaleniem stawów, którzy byli leczeni anty-TNF-α oraz przeprowadzone metaanalizy.[61]

Wzrost zachorowalności na raka kolczystokomórkowego

Opublikowane analizy wskazują na wzrost zachorowalności na raka kolczystokomórkowego u chorych na łuszczycę leczonych etanerceptem, w porównaniu z ogólną populacją w USA.[62] Nie można natomiast jednoznacznie stwierdzić związku pomiędzy wyższą częstością występowania raka kolczystokomórkowego a stosowaniem adalimumabu.[63] Na podstawie przeglądu badań prowadzonych u pacjentów z łuszczycą leczonych adalimumabem uzyskano sprzeczne wyniki.[60] Zwiększona zapadalność na nieczerniakowe raki skóry wśród chorych na łuszczycę może jednak być uwarunkowana innymi czynnikami związanymi z chorobą podstawową.[64] W żadnym z cytowanych badań nie odnotowano wzrostu częstości występowania raka podstawnokomórkowego. Potencjalny związek tego nowotworu z terapią anty-TNF-α udokumentowano tylko w pojedynczych opisach przypadków.[65]

Wzrost zachorowalności na chłoniaki

U chorych z reumatoidalnym zapaleniem stawów i łuszczycą leczonych inhibitorami TNF-α odnotowano blisko dwukrotny wzrost częstości występowania chłoniaków.[60] Czas międzywdrożeniem terapii a wystąpieniem chłoniaka był bardzo krótki (mediana 8 tygodni).[66]

Metaanalizy nie potwierdzają jednakże wyraźnego związku pomiędzy stosowaniem antagonistów TNF-α wzrostem częstości nowotworów, w tym chłoniaków.[67,68] Brak zwiększonego ryzyka zapadalności na nowotwory nie potwierdza także baza PSOLAR obejmująca międzynarodowy rejestr pacjentów z łuszczycą leczonych infliksymabem oraz innymi terapiami biologicznymi.[69]

Wnioski

1. Skórne reakcje niepożądane po stosowaniu inhibitorów TNF-α są częste, ale w części przypadków nie wymagają przerwania terapii.

2. Zamiana leku na alternatywny z grupy inhibitorów TNF-α jest możliwa, chociaż opisano przypadki paradoksalnego zaostrzenia zmian skórnych związanego z mechanizmem działania tej klasy leków.

3. Decyzja dotycząca kontynuacji leczenia anty-TNF-α zależy od nasilenia zmian skórnych, reakcji na terapię i dysponowania alternatywnymi metodami postępowania w schorzeniu podstawowym.

Do góry