Dążymy do celu
Ciężka postać półpaśca jako wskazówka do rozpoznania nowotworu złośliwego gruczołu krokowego
Lek. Agnieszka Koperkiewicz
Lek. Anna Sulkowska
Półpasiec jest ostrą chorobą zakaźną wywołaną reaktywacją latentnego wirusa Varicella zoster. Częstość występowania choroby w populacji ogólnej wynosi 1,3-3,4/1000 mieszkańców i znacząco wzrasta z wiekiem. Wśród czynników ryzyka tej choroby wymienia się: stan po przeszczepieniach narządów, leczenie immunosupresyjne, niedobory odporności. W literaturze opisuje się również wyraźny wzrost ryzyka zachorowania na choroby rozrostowe u pacjentów, u których wystąpił półpasiec.
W poniższym artykule prezentujemy opis przypadku pacjenta, u którego ciężka postać półpaśca stanowiła wskazówkę do wykrycia raka gruczołu krokowego.
Półpasiec może towarzyszyć wielu schorzeniom, w tym potencjalnie groźnym dla życia nowotworom. Wnioskiem naszej pracy jest, że w wybranych przypadkach warto rozważyć poszerzenie diagnostyki.
Półpasiec jest ostrą chorobą zakaźną wywołaną reaktywacją latentnego wirusa Varicella zoster (VZV), tego samego, który jest czynnikiem etiologicznym ospy wietrznej. Przybliżone ryzyko zachorowania na półpasiec w ciągu całego życia wśród osób, które przebyły ospę wietrzną, szacuje się na 10-30 proc.[1]
Częstość występowania choroby w populacji ogólnej wynosi 1,3-3,4/1000 mieszkańców i znacząco wzrasta z wiekiem. Do grup ryzyka infekcji wirusem Varicella zoster należą osoby po przeszczepieniach narządów, poddawane leczeniu immunosupresyjnemu, pacjenci obciążeni chorobą nowotworową oraz chorzy z wrodzonymi i nabytymi niedoborami odporności.
Typowo półpasiec objawia się bólem skóry w okolicy zajętych dermatomów, z następowym wysiewem pęcherzyków średnicy 2-5 mm o dobrze napiętej pokrywie, wypełnionych przejrzystą treścią na rumieniowym podłożu, szerzących się w obrębie dermatomu. Zmianom skórnym mogą towarzyszyć: świąd, dolegliwości bólowe, parestezje lub przeczulica. Pęcherzyki zwykle w ciągu 2-7 dni przekształcają się w nadżerki, które ulegają całkowitemu wygojeniu po 2-4 tygodniach.[2] Najczęściej procesem chorobowym zajęte są segmenty nerwów piersiowych i lędźwiowych oraz okolice unerwione przez gałązki nerwu trójdzielnego.
