Praktyka kliniczna
Rosnąca popularność celowej pigmentacji skóry – nowe wyzwania dla dermatologów
Lek. Patrycja Rogowska
Dr hab. med. Aneta Szczerkowska-Dobosz
Dr n. med. Dorota Purzycka-Bohdan
Zabieg celowej pigmentacji skóry polega na przerwaniu ciągłości tkanek i wprowadzeniu do nich egzogennej substancji barwiącej. W zależności od czasu, jaki substancja barwiąca pozostaje w skórze, wyróżnia się pigmentację czasową i trwałą. Podczas pigmentacji czasowej barwnik przenika do powierzchownych warstw naskórka, natomiast w pigmentacji trwałej substancja barwiąca jest wprowadzana do głębszych warstw skóry właściwej.[1,2]
Popularność zabiegu celowej pigmentacji skóry gwałtownie rośnie w ostatnich latach, szczególnie w populacji osób młodych. Szacuje się, że około 10-20 proc. mieszkańców krajów zachodnioeuropejskich posiada przynajmniej jedną celowo wykonaną zmianę pigmentacyjną na skórze.[3] Zabieg jest najczęściej wykonywany w celach ozdobnych jako tzw. tatuaż lub mikropigmentacja skóry określana potocznie terminem makijażu permanentnego.[4]
Celowa pigmentacja skóry znajduje coraz szersze zastosowanie ze wskazań pozaestetycznych i jest określana terminem dermatografii medycznej. Technika ta jest wykorzystywana między innymi do odtwarzania brodawki sutkowej po zabiegu rekonstrukcji piersi, a także jako kamuflaż chorobowych zmian skórnych, takich jak łysienie czy blizny.[5,6]
Tatuowanie skóry przestało być domeną subkultur i stało się powszechnie akceptowane przez społeczeństwo. Posiadanie tatuaży może wywierać istotny wpływ na psychospołeczne funkcje skóry, takie jak komunikacja społeczna czy rola w identyfikacji.[7] Motywacje do celowej pigmentacji skóry są różne. Zdobienie skóry w ten sposób pozwala na wyróżnienie się z otoczenia, podkreślenie własnej indywidualności lub przynależności do określonych grup społecznych, może zwiększać poczucie satysfakcji ze swojego wyglądu, a u niektórych osób poprawiać jakość życia.[8,9]
