Praktyka kliniczna
Chorzy żywieni pozajelitowo – wybór optymalnego sposobu insulinoterapii
lek. Paweł Szczepaniec1
lek. Katarzyna Górnik1
lek. Aneta Brot1
lek. Michał Kiedrzyński1
lek. Katarzyna Szewczyk-Bialik1
lek. Karolina Kaczmarczyk1
dr n. med. Iwona Lewińska1
dr n. med. Grażyna Kulig2
dr n. med. Marek Kunecki2
- Jakie są możliwości wykorzystania terapii żywieniowej w korygowaniu zaburzeń metabolicznych
- Kwalifikacja, plan i wskazania do żywienia pozajelitowego
- Dlaczego skuteczne leczenie hipoglikemizujące u chorego żywionego pozajelitowo stanowi wyzwanie dla diabetologa
Artykuł prezentuje serię 7 przypadków chorych żywionych całkowicie lub częściowo pozajelitowo, wymagających stosowania insulinoterapii. Autorzy zdecydowali się na zastosowanie schematu opartego na podaniu glarginy raz dziennie oraz insuliny NPH 20-30 minut przed podłączeniem mieszaniny żywieniowej. U chorego spożywającego oprócz żywienia normalne posiłki zastosowano dodatkowo insulinę aspart w bolusach doposiłkowych.
U prezentowanych chorych uzyskano akceptowalne wartości glikemii, unikając jednocześnie epizodów hipoglikemii.
U wielu pacjentów, ze względu na niewydolność przewodu pokarmowego lub jego przewlekłą niedrożność, stajemy przed koniecznością całkowitego lub częściowego żywienia pozajelitowego – zarówno krótkoterminowego, jak i długotrwałego, niejednokrotnie aż do śmierci pacjenta. Najczęstszymi jednostkami chorobowymi, które zmuszają do jego zastosowania, są stany prowadzące do rozwinięcia się zespołu złego wchłaniania – zarówno mechaniczne, jak i czynnościowe rozległe resekcje z przyczyn:
• naczyniowych
• nowotworowych
• zapalnych
• urazowych
• przetoki
• ciężkie uszkodzenia kosmków jelitowych.
Innym wskazaniem jest przewlekła wielopoziomowa niedrożność jelit na tle zaawansowanego procesu nowotworowego, w której żywienie pozajelitowe pozwala na istotne przedłużenie życia pacjenta, przy zachowaniu akceptowalnego jego komfortu, oraz uniknięcie śmierci głodowej. Choroby współistniejące, takie jak cukrzyca, dodatkowo komplikują prawidłowe wyrównanie metaboliczne pacjenta, wpływając istotnie na przebieg i powikłania terapii żywieniowej. Chorzy tacy są narażeni na zwiększone ryzyko infekcji oraz liczne zaburzenia metaboliczne, takie jak zaburzenia elektrolitowe oraz hipo- i hiperglikemia.
Stosowane podczas całkowitego żywienia pozajelitowego preparaty odżywcze są mieszaniną aminokwasów, tłuszczów, cukrów prostych oraz mikro- i makroelementów. Czas jego podawania wynosi średnio 14-18 godzin – u naszych pacjentów obejmowało to z reguły okres pomiędzy godziną 15.00 a 8.00.
W pracy przedstawiamy serię przypadków pacjentów chorujących na cukrzycę, żywionych pozajelitowo, u których stanęliśmy przed koniecznością wyboru jak najlepszego sposobu insulinoterapii, umożliwiającego skuteczną kontrolę glikemii również po wypis...
