Zaburzenia krzepnięcia – kiedy się martwić i jak pomóc?

Monica Rosen, MD1
Elisabeth Quint, MD2

1Pediatric and Adolescent Gynecology Fellow, Department of Obstetrics and Gynecology, University of Michigan, Ann Arbor

2Professor of Obstetrics and Gynecology, Department of Obstetrics and Gynecology, University of Michigan, Ann Arbor

Ginekolodzy-położnicy odgrywają ważną rolę w rozpoznawaniu i leczeniu tych niedostatecznie często wykrywanych chorób.

 

ZAGADNIENIA KLUCZOWE

  • Ginekolodzy-położnicy muszą zwracać większą uwagę na zaburzenia krzepnięcia, aby oferować najlepszą możliwą opiekę kobietom w każdym wieku i z dowolnymi wywiadami.
  • Dostępnych jest kilka metod jakościowych i ilościowych służących przesiewowej ocenie w kierunku zaburzeń krzepnięcia u kobiet z nasilonymi krwawieniami miesięcznymi.


Opis przypadku

Szesnastoletnia dziewczyna zgłasza się do gabinetu z powodu nasilonych krwawień miesiączkowych od czasu wystąpienia pierwszej menstruacji. Jej miesiączki trwają przeciętnie 15 dni, a podczas dni z najbardziej obfitym krwawieniem musi zmieniać podpaski co godzinę. Często wydala duże skrzepy krwi i podczas każdego cyklu traci co najmniej jeden dzień szkoły. Czy należy się tym zaniepokoić?

Wyniki przeprowadzonych badań wykazały, że u co piątej kobiety, która konsultuje się z lekarzem z powodu nasilonych lub przedłużających się krwawień miesiączkowych, u ich podłoża leżą zaburzenia krzepnięcia.1 Przyjmuje się, że wśród nastolatek odsetek ten jest nawet jeszcze większy.2 W badaniu, w którym oceniono wszystkie przyjęcia do szpitala dziecięcego z powodu ostrego obfitego krwawienia miesiączkowego w ciągu 9 lat, stwierdzono pierwotne zaburzenie krzepnięcia u prawie 20% spośród 59 nastoletnich pacjentek oraz u 50% z tych, u których powodem przyjęcia była pierwsza miesiączka. W tym badaniu u 25% nastolatek stężenie hemoglobiny we krwi przy przyjęciu wynosiło <10 g/dl, a jedna trzecia pacjentek wymagała przetoczenia krwi.3

Zaburzenia krzepnięcia mogą mieć poważne konsekwencje zdrowotne, takie jak: niedokrwistość z niedoboru żelaza, potrzeba przetoczenia krwi, zwiększone krwawienie podczas operacji i po operacjach, krwawienia w okresie poporodowym, złe gojenie się ran oraz zwiększone ryzyko histerektomii. W badaniu przekrojowym przeprowadzonym przez Centers for Disease Control and Prevention (CDC) stwierdzono, że u kobiet z zaburzeniami krzepnięcia bardziej prawdopodobne było również występowanie co najmniej jednego zaburzenia ginekologicznego, takiego jak: krwotoczne torbiele jajnika, endometrioza, polipy oraz mięśniaki macicy.4

Wczesne wykrycie zaburzenia krzepnięcia może mieć istotny wpływ na jakość życia pacjentki. Ponieważ ginekolodzy-położnicy są często pierwszymi lekarzami oceniającymi problemy związane z krwawieniami miesiączkowymi, jest niezwykle ważne, aby posiadali wszechstronną wiedzę na temat właściwych metod przesiewowej oceny oraz możliwości leczenia pacjentek z podejrzeniem zaburzeń krzepnięcia.

Pełna wersja artykułu omawia następujące zagadnienia:

Dziedziczne zaburzenia krzepnięcia

W badaniu ankietowym przeprowadzonym w 2002 roku przez CDC wśród 376 ginekologów-położników w Stanach Zjednoczonych tylko 4% respondentów odpowiedziało, że brałoby [...]

Przesiewowe wykrywanie i rozpoznawanie zaburzeń krzepnięcia

Leczenie ostrego krwawienia

U kobiet z vWD zalecanym leczeniem pierwszego rzutu w przypadku ostrego nieprawidłowego krwawienia z macicy jest podawanie desmopresyny z kwasem traneksamowym [...]

Leczenie podtrzymujące

Wybór leczenia podtrzymującego u kobiet z zaburzeniami krzepnięcia wymaga oceny kilku czynników, takich jak: przestrzeganie zaleceń terapeutycznych przez pacjentkę, jej preferencje, [...]

Rozważania położnicze

Wnioski

Zaburzenia krzepnięcia w praktyce położniczej i ginekologicznej są na tyle częste i poważne, że ginekolodzy-położnicy powinni w pełni zdawać sobie sprawę [...]

Do góry