Aktualny stan wiedzy położniczej sprawia, że prowadzony intensywny nadzór nad matką i płodem wymusza podjęcie decyzji przez położnika o zastosowaniu procedury indukcji lub preindukcji porodu. Zgodnie z terminologią indukcja porodu to próba wywołania regularnej czynności skurczowej macicy, powodującej skracanie i rozwieranie szyjki macicy, co ma doprowadzić do urodzenia dziecka drogą pochwową. Preindukcja porodu to metoda służąca do stymulacji dojrzewania szyjki macicy do porodu drogą pochwową, gdy nie jest ona przygotowana do porodu. Stymulacja porodu jest działaniem mającym na celu nasilenie istniejącej czynności skurczowej macicy w sytuacji braku właściwego postępu porodu. Współcześnie położnicy dysponują skutecznymi i różnorodnymi sposobami wywołania porodu. Indukcja porodu to sztuczne pobudzenie mechanizmów prowadzących do porodu przed jego naturalnym, spontanicznym rozpoczęciem. Według danych z piśmiennictwa co piąta ciężarna jest poddawana tej procedurze, dotyczy ona 30-40% kobiet rodzących drogami natury^1,2.

Omawiana procedura położnicza nie jest domeną współczesnego położnictwa. Szanse na jej powodzenie opisał Edward Bishop już w latach 60. XX wieku³. Mimo że temat oceny dojrzałości szyjki macicy do porodu należy do podstaw wiedzy położniczej, to warto jeszcze raz przypomnieć tę procedurę. Szczegóły zawarto w tabeli 1.

Postęp farmakologii pozwolił na wzbogacenie procedury zarówno indukcji, jak i preindukcji mechanicznej o zastosowanie prostaglandyn zawartych w formach dopochwowych¹.

Procedura preindukcji porodu ma wiele zalet:

• zmniejsza liczbę nieudanych i kolejnych indukcji
• ogranicza odsetek cięć cesarskich z powodu nieudanej indukcji
• redukuje zachorowalność matek i noworodków
• skraca pobyt w szpitalu^2,4.

Zgodnie z rekomendacjami Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego (PTG) decyzja o wywołaniu porodu powinna być zawsze uzasadniona względami medycznymi i poprzedzona świadomą zgodą ciężarnej na przeprowadzenie procedury wyrażoną w formie pisemnej. Do...