W badaniu PROGRESS (The Perindopril pROtection aGainst REcurrent Stroke Study) 6105 chorym po udarze mózgu lub TIA podawano peryndopryl (4 mg/dobę) w monoterapii, peryndopryl (ACE-I, 4 mg/dobę) z indapamidem (diuretyk, 2,5 mg/dobę) lub placebo. Po średnio 3,9-rocznej obserwacji stwierdzono spadek względnego ryzyka wystąpienia udaru mózgu o 28%, jednak skuteczność istotną statystycznie wykazano dla grupy przyjmującej łącznie oba leki [53].

Podobne dane prezentują autorzy badania MOSES (Morbidity and Mortality After Stroke, Eprosartan Compared with Nitrendipine for Secondary Prevention). Włączono do niego 1405 chorych po udarze mózgu z towarzyszącym nadciśnieniem, u których stosowano antagonistę receptora AT1 (eprosartan) lub CCB (nitrendypinę). Efekt hipotensyjny był podobny dla obu leków. Wykazano jednak, że leczenie eprosartanem było skuteczniejsze i wiązało się ze zmniejszeniem ryzyka udaru o 25% w porównaniu z nitrendypiną (236 zdarzeń, częstość zdarzeń 0,75, 95% PU 0,58-0,97). Pobudzanie receptorów AT2 przyniosło prawdopodobnie poza efektem hipotensyjnym inne korzystne efekty. Trzeba jednak podkreślić, że w tym badaniu monoterapię otrzymywało jedynie 33-34% chorych (nitrendypina lub eprosartan), natomiast u pozostałych stosowana była terapia łączona z innymi lekami hipotensyjnymi [54].

Badanie VALUE (Valsartan Antihypertensive Long--Term Use Evaluation) z walsartanem nie potwierdziło natomiast przewagi sartanów nad CCB w zapobieganiu udarom mózgu. W badaniu tym amlodypina okazała się skuteczniejsza w zmniejszaniu ciśnienia, zwłaszcza we wczesnym okresie jej stosowania (spadek BP o 4,0/2,1 mm Hg i 1,5/1,3 mm Hg odpowiednio po miesiącu i roku jej stosowania) [55].

Podobne wyniki uzyskano w badaniu PRoFESS (Prevention Regimen for Effectively Avoiding Second Strokes), do którego włączono 20 332 chorych po przebytym w ciągu ostatnich 90 dni udarze mózgu. Przydzielono ich losowo do grupy otrzymującej ACE-I (telmisartan 80 mg/dobę) (n=10146) lub placebo (n=10186), które dodane były do standardowej terapii przeciwnadciśnieniowej. W 2,5-rocznej obserwacji telmisartan nie zmniejszał ryzyka nawrotu udaru (HR 0,95, 95% PU 0,86-1,04) [56].

Mimo że najwięcej danych dotyczących skuteczności w obniżaniu ciśnienia w profilaktyce wtórnej udarów mózgu zgromadzono dla ACE-I, sartanów i tiazydów, to nadal trudno ustalić optymalny sposób leczenia nadciśnienia, a dobór leków powinien być indywidualny, uwzględniający choroby współistniejące i przeciwwskazania u poszczególnych chorych [44,57].

Dużo kontrowersji budzi obniżanie ciśnienia u chorych po udarze mózgu ze współistniejącym zwężeniem tętnic szyjnych ≥70%, gdy światło rezydualne naczynia wynosi ≤2 mm. U tych chorych przy braku dobrze rozwiniętego krążenia obocznego lub wariantu anatomicznego pod postacią niekompletnego koła Willisa niskie ciśnienie perfuzyjne krwi może prowadzić do niedokrwienia, zwłaszcza obszarów z pogranicza unaczynienia (tzw. ostatniej łąki). Szczególnie podatni na to powikłanie są chorzy z niedrożną kontralateralną tętnicą szyjną lub tętnicą podstawną. U tych chorych nie powinno się zbyt gwałtownie i zbyt intensywnie obniżać ciśnienia [58,59].

Podobnie u osób starszych gwałtowne i intensywne obniżanie ciśnienia nie przynosi istotnych korzyści. W opublikowanej w 2010 r. metaanalizie badań dotyczących leczenia nadciśnienia u chorych w wieku >80 lat większą redukcję śmiertelności obserwowano w grupie otrzymującej mniej intensywne leczenie [60].

Obecnie celem w profilaktyce wtórnej udaru mózgu powinny być wartości <120/80 mm Hg, natomiast wymierne korzyści kliniczne chorzy odnoszą już przy obniżeniu ciśnienia o 10/5 mm Hg. Należy zapewnić stabilne, prawidłowe wartości ciśnienia i unikać jego gwałtownych wahań [44].

Podsumowanie

Nadciśnienie tętnicze jest nie tylko istotnym czynnikiem ryzyka pierwszego udaru, ale także zwiększa ryzyko kolejnych udarów i śmiertelności w tej grupie chorych. Uzasadnione jest zatem stosowanie leków hipotensyjnych zarówno w profilaktyce pierwotnej, jak i wtórnej udaru mózgu. Leki hipotensyjne powinny być dobierane indywidualnie w zależności od współistniejących chorób i przeciwwskazań do ich zastosowania u poszczególnych chorych. Potrzebne są więc dalsze badania, które określą optymalny sposób kontroli ciś-nienia (także rodzaj leków) w ostrej fazie udaru niedokrwiennego mózgu.

Do góry