Szanowni Państwo, drodzy Czytelnicy!

Problematyka bloków przedsionkowo-komorowych była już poruszana w „Kąciku EKG”,¹ ale wracamy do niej raz jeszcze, ponieważ jest ciekawa, często też sprawia trudności egzaminacyjne, nie mówiąc o trudnościach w codziennej praktyce. Dlatego chciałbym przypomnieć definicję zaburzeń przewodzenia przedsionkowo-komorowego oraz pokazać kilka – moich zdaniem – interesujących zapisów.

W warunkach fizjologicznych węzeł przedsionkowo-komorowy stanowi jedyną strukturę anatomiczną, która ma zdolność do przewodzenia impulsów elektrycznych z przedsionków do komór. Nie jest to struktura jednorodna – składa się z trzech regionów: strefy komórek przejściowych, części zbitej (tworzącej węzeł przedsionkowo-komorowy) oraz części penetrującej (pęczek Hisa). Część zbita znajduje się w prawym przedsionku, podwsierdziowo, do przodu od ujścia zatoki wieńcowej, na szczycie trójkąta Kocha. Całe łącze przedsionkowo-komorowe jest strukturą bogato ukrwioną i unerwioną.

Zaburzenia przewodzenia mogą pojawić się w różnych częściach łącza przedsionkowo-komorowego, a konkretne typy bloków są ściśle powiązane z określoną lokalizacją. Przypomnijmy szczegółowe kryteria diagnostyczne dla poszczególnych postaci bloku przedsionkowo-komorowego.

Blok przedsionkowo-komorowy I stopnia, czyli zwolnienie przewodzenia przedsionkowo-komorowego

Ten typ bloku rozpoznaje się, gdy odstęp PQ trwa >200 ms, w czasie rytmu zatokowego! Ponadto wszystkie odstępy PQ cechują się tym samym czasem trwania. Dotyczy to oczywiście zapisów krótkoczasowych – w zapisach holterowskich w różnych okresach dob...