Przypadek kliniczny
Nowoczesne leczenie cukrzycy typu 2 – inhibitory SGLT2, empagliflozyna
dr n. med. Wiesława B. Duda-Król1
lek. Maria Łukasiewicz1
lek. Aleksandra Król-Oczkowska2
lek. Dariusz Garecki1
prof. dr hab. n. med. Artur Mamcarz1
W artykule przedstawiono przypadek 61-letniego chorego z cukrzycą typu 2, otyłością i wybitnie obciążonym wywiadem kardiologicznym, u którego w celu wyrównania cukrzycy dołączono do terapii inhibitor transportera sodowo-glukozowego typu 2: empagliflozynę.
Opis przypadku
61-letni pacjent, informatyk, został skierowany do poradni diabetologicznej po raz pierwszy w styczniu 2013 r. z powodu występujących ambulatoryjnie epizodów hipoglikemii. W wywiadach: wieloletni alkoholizm, w abstynencji od 2011 r., niepalenie papierosów, wieloletnie nadciśnienie tętnicze, dyslipidemia, niedoczynność tarczycy w przebiegu choroby Hashimoto leczona lewotyroksyną i przewlekła choroba niedokrwienna serca. Wybitnie obciążony wywiad kardiologiczny, w ciągu ostatnich 10 lat: zawał mięśnia sercowego leczony angioplastyką wieńcową z implantacją stentu do gałęzi przedniej zstępującej, angioplastyka balonowa w zakresie gałęzi marginalnej, angioplastyka z implantacją stentu uwalniającego lek (DES – drug eluting stent) w zakresie prawej tętnicy wieńcowej, angioplastyka z implantacją DES w zakresie gałęzi marginalnej, zawał mięśnia sercowego bez przetrwałego uniesienia odcinka ST (NSTEMI – non-ST elevation myocardial infarction) leczony angioplastyką wieńcową z implantacją stentu metalowego (BMS – bare-metal stent) w zakresie gałęzi okalającej.
W wywiadach rodzinnych: nagły zgon ojca w wieku 65 lat, u matki w 80 r.ż. rozpoznana cukrzyca typu 2 leczona lekami doustnymi, brak rodzeństwa, jedna córka – zdrowa.
W badaniu przedmiotowym: masa ciała 102 kg, wzrost 176 cm, wskaźnik masy ciała (BMI – body mass index) 32,9 kg/m2, ciśnienie tętnicze 120/85 mmHg, częstość rytmu serca 70/min, pacjent wydolny oddechowo i krążeniowo.
Na podstawie doustnego testu obciążenia glukozą rozpoznano cukrzycę typu 2, stężenie hemoglobiny glikowanej (HbA1c) wynosiło 6,52%.
W początkowym okresie choroby oprócz zaleceń dotyczących modyfikacji stylu życia (dieta, ruch, redukcja masy ciała) oraz leków kardiologicznych włączono metforminę o przedłużonym działaniu w dawce początkowej 500 mg przed snem, następnie 1000 mg oraz – ze względu na hiperurykemię (kwas moczowy 9,4 mg/dl) – allopurynol w dawce 200 mg/24 h. Po 6 miesiącach leczenia HbA1c wynosiła 6,46%, pacjent bez epizodów hipoglikemii, z dobrą tolerancją metforminy. Przez kolejne 3 lata chory nie zgłaszał się na wizyty w poradni.
Ponownie zgłosił się w grudniu 2016 r. Przed 2 laty rozwiódł się, od kilku miesięcy był w nowym związku, do wizyty w poradni skłoniła go partnerka. Od roku przyjmował metforminę w dawce 2000 mg/24 h oraz glimepiryd w dawce 2 mg/24 h. Dodatkowo w 2...
