Komentarz

Efektywne wykorzystanie fizjoterapii w usprawnianiu dzieci i młodzieży z wadami postawy, skoliozami, chorobą Scheuermanna oraz osób dorosłych z nieswoistymi bólami krzyża jest przedmiotem licznych badań eksperymentalnych i obserwacji klinicznych. W ich wyniku powstało wiele koncepcji terapeutycznych obejmujących funkcjonalne spojrzenie na mechanizm kontroli motorycznej kompleksu lędźwiowo-miedniczno-biodrowego (LMB). Wiadomo, że układ ruchu stanowi złożony łańcuch kinematyczny, w którym poszczególne segmenty wpływają na siebie wzajemnie. Stąd przykładowo w terapii wad postawy i zespołów bólowo-przeciążeniowych kręgosłupa wykorzystywane są takie koncepcje jak: tensegracji (rozkład napięć), integracji strukturalnej (współzależność segmentów układu ruchu), ciągłości taśm mięśniowo-powięziowych oraz stabilność/mobilność wg Cooka. Wymienione koncepcje bazują głównie na obserwacjach klinicznych ich autorów i trudno jest jednoznacznie określić wpływ jednej z nich, bowiem w procesie fizjoterapii stosuje się jednocześnie wiele metod i technik. W ostatniej dekadzie w badaniach prowadzonych na podstawie zasad EBM (evidence-based medicine) zwrócono uwagę na wiodącą rolę kompleksu LMB. Diagnostyka funkcjonalna powyższego kompleksu powinna być standardowym elementem badania układu ruchu dzieci i młodzieży z zaburzeniami postawy ciała oraz osób dorosłych z bólami krzyża. Dopiero na jej podstawie można podejmować właściwe decyzje terapeutyczne.