Wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 27.01.2014 roku (XV C 809/13)

Sprostowanie dotyczy każdej wiadomości nieprawdziwej lub nieścisłej, niezależnie od tego, czy dotyka ona sfery dóbr osobistych. Jeżeli wiadomość taka narusza dobra osobiste, opublikowanie sprostowania pokrzywdzonego stanowi środek ochrony tych dóbr, niewyłączający jednak środków przewidzianych w Kodeksie cywilnym.

Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 20.08.2014 roku (VI ACa 123/14)

Przepisy obowiązującego prawa prasowego co do zasady nie wyłączają możliwości domagania się sprostowania prasowego w odniesieniu do materiału prasowego, którego treść nie została sformułowana przez redakcję, lecz stanowi cudzą wypowiedź.


Redaktor naczelny ma prawo (ale już nie obowiązek) odmówić opublikowania sprostowania, jeżeli: odnosi się ono do wiadomości poprzednio sprostowanej, jest wystosowane przez osobę, której nie dotyczą fakty przytoczone w prostowanym materiale lub zawiera sformułowania powszechnie uznawane za wulgarne lub obelżywe. W przypadku odmowy redaktor naczelny jest zobowiązany niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie siedmiu dni od dnia otrzymania sprostowania, przekazać wnioskodawcy pisemne zawiadomienie o odmowie publikacji wraz z uzasadnieniem. Jeśli wykonaliśmy przekazane nam zalecenia i dokonaliśmy korekty treści we wskazany sposób, redaktor naczelny nie może odmówić już publikacji. Gdy redaktor naczelny będzie bezpodstawnie odmawiać opublikowania naszego sprostowania, pozostaje nam wytoczenie procesu sądowego o opublikowanie sprostowania w terminie do jednego roku od dnia opublikowania materiału prasowego. Sądem właściwym w takich sprawach jest sąd okręgowy właściwy ze względu na siedzibę redakcji.

Do góry