Analizie poddano wyniki leczenia uczestników badania Swedish Obese Subjects (SOS), którzy w czasie jego rozpoczęcia mieli rozpoznaną cukrzycę typu 2. Średni czas obserwacji wynosił 13,3 roku. U chorych poddanych operacjom bariatrycznym rzadziej dochodziło do zawału mięśnia sercowego niż u pacjentów z grupy kontrolnej (HR 0,56; p=0,025), ale równie często występował u nich udar mózgu. Wpływ zabiegów na ryzyko zawału był tym większy, im większe było wyjściowe stężenie cholesterolu i triglicerydów.
Hormony tarczycy a ryzyko migotania przedsionków
• populacyjne badanie kohortowe o zasięgu narodowym • n=586 460
Selmer C, Olesen JB, Hansen ML, et al. The spectrum of thyroid disease and risk of new onset atrial fibrillation: a large population cohort study. BMJ 2012;345:e789.
Analiza duńskich rejestrów medycznych z lat 2000-2010 dostarczyła nowych danych na temat związku między chorobami tarczycy a nowo rozpoznanym migotaniem przedsionków. Spośród ponad pół miliona pacjentów lekarzy rodzinnych, u których badano czynność tarczycy, 96% było w eutyreozie, 0,3% miało jawną, a 0,7% utajoną niedoczynność tarczycy. Utajoną nadczynność tarczycy rozpoznano u 1,0% badanych, a jawną u 0,7% z nich. Ryzyko migotania przedsionków rosło wraz ze zmniejszaniem się stężenia TSH. Wskaźnik zachorowalności w odniesieniu do osób w eutyreozie (TSH 0,4-5,0 mj.m./l) wynosił: 1,12 dla osób z wysoką prawidłową czynnością tarczycy (TSH 0,2-0,4 mj.m./l), 1,16 dla subklinicznej nadczynności tarczycy z obniżonym stężeniem TSH (0,1-0,2 mj.m./l), 1,41 dla subklinicznej nadczynności tarczycy z zahamowanym wydzielaniem TSH (<0,1 mj.m./l). Niedoczynność tarczycy, zarówno jawna, jak i subkliniczna, łączyły się natomiast ze zmniejszonym ryzykiem migotania przedsionków. Należy więc zwracać szczególną uwagę na ryzyko migotania przedsionków nie tylko u pacjentów z nadczynnością tarczycy, ale nawet u tych z wysoką, ale jeszcze prawidłową czynnością gruczołu.
Migotanie przedsionków: kontrola rytmu czy częstości skurczów
• kohortowe badanie obserwacyjne • n=57 518
Tsadok MA, Jackevicius CA, Essebag V, et al. Rhythm Versus Rate Control Therapy and Subsequent Stroke or Transient Ischemic Attack in Patients With Atrial Fibrillation. Circulation 2012;126:2680-7.
Z wcześniejszych badań wiadomo, że wybór jednej ze strategii leczenia migotania przedsionków (kontroli rytmu albo kontroli częstości skurczów) nie wpływa na przeżycie. W przeprowadzonym na podstawie danych z rejestrów medycznych z Quebecu badaniu wykazano jednak, że przyjęcie strategii kontroli rytmu w porównaniu z kontrolą częstości skurczów zmniejsza ryzyko udaru mózgu i przemijającego ataku niedokrwiennego (częstość 1,74 vs 2,49 na 100 pacjentolat; p <0,001; HR 0,8). Zmniejszenie ryzyka było tym większe, im większe ryzyko udaru w skali CHADS2.
Jak długo stosować podwójne leczenie antyagregacyjne po PCI?
• metaanaliza badań z randomizacją • n=8231
Cassese S, Byrne RA, Tada T, et al. Clinical impact of extended dual antiplatelet therapy after percutaneous coronary interventions in the drug-eluting stent era: a meta-analysis of randomized trials. Eur Heart J 2012;33(24):3078-87.
Wydłużanie czasu podwójnego leczenia antyagregacyjnego po przezskórnej interwencji wieńcowej może zwiększać ryzyko krwawień bez zmniejszenia ryzyka incydentów niedokrwiennych. Wyniki te wymagają potwierdzenia w trwających już dużych próbach klinicznych.
Nie każdy sposób zmniejszenia stężenia LDL-C jest korzystny
• badanie z randomizacją i podwójnie ślepą próbą • analiza post hoc • n=159
Taylor AJ, Villines TC, Stanek EJ. Paradoxical progression of atherosclerosis related to low-density lipoprotein reduction and exposure to ezetimibe. Eur Heart J 2012;33(23):2939-45.