Biopsja wątroby wykazała obecność poszerzonych przestrzeni wrotnych z widocznym włóknieniem mostkowym oraz przebudowę guzkową. Przewody żółciowe międzyzrazikowe, odgałęzienia żyły wrotnej oraz tętniczki wątrobowe nie były patologicznie zmienione. Widoczne było również stłuszczenie wielkokropelkowe komórek wątrobowych. Nie uwidoczniono cech zastoju żółci ani zmian martwiczych czy zapalnych, jak również obecności złogów żelaza.
4. Która z metod leczenia powinna być zastosowana w tym przypadku?
a) Redukcja masy ciała
b) Podanie witaminy D
c) Podanie kwasu ursodeoksycholowego
d) Podanie witaminy E
e) Podanie N-acetylocysteiny
U pacjentów z NAFLD stosowano dotychczas wiele metod leczenia, jednak tylko nieliczne okazały się skuteczne. Dotychczas nie opracowano leczenia tej choroby, dlatego też w terapii kładzie się nacisk na leczenie stanów patologicznych leżących u jej podstaw, czyli otyłości i cukrzycy.4,5,8 Dlatego właśnie redukcja masy ciała poprzez modyfikację diety i stylu życia jest wskazana u wszystkich chorych z marskością wątroby w przebiegu NAFLD. Suplementacja witaminy D nie odgrywa żadnej roli w NAFLD. Zastosowanie kwasu ursodeoksycholowego w leczeniu NAFLD było przedmiotem badań ze względu na jego działanie polegające na ograniczaniu apoptozy, jednak wyniki są bardzo zróżnicowane i jak dotąd lek ten nie jest rekomendowany dla pacjentów z tą chorobą. Podobna sytuacja ma miejsce, jeśli chodzi o wpływ witaminy E na proces włóknienia, dlatego nie zaleca się rutynowego jej suplementowania u pacjentów na NAFLD. N-acetylocysteina jest środkiem z wyboru w leczeniu ostrego zatrucia paracetamolem i nie znajduje zastosowania w terapii NAFLD.
U pacjenta wykonano ezofagogastroduodenoskopię, w której uwidoczniono niewielkie żylaki przełyku. Mężczyzna został wypisany ze szpitala z zaleceniem przyjmowania propranololu, furosemidu i spironolaktonu oraz ograniczenia podaży płynów oraz sodu. Wyznaczono mu również termin wizyty kontrolnej w poradni.
5. Jeśli u tego pacjenta zajdzie w przyszłości potrzeba stosowania antybiotykoterapii profilaktycznej z powodu zagrożenia SBP, który z poniższych leków powinien otrzymać?
a) Norfloksacynę
b) Klindamycynę
c) Cefotaksym
d) Amoksycylinę
e) Sulfametoksazol + trimetoprim (kotrimoksazol)
Wskazania do profilaktyki SBP obejmują przebycie w przeszłości SBP, niskie stężenie białka w płynie puchlinowym oraz krwawienie do przewodu pokarmowego.1 Powszechnie stosowanym lekiem w profilaktyce SBP jest norfloksacyna. Z uwagi na wydłużenie odstępu QT obecne w EKG nie powinno się jej podawać u opisywanego pacjenta. Klindamycyna nie obejmuje swoim spektrum działania drobnoustrojów wywołujących SBP i nie jest stosowana w profilaktyce antybiotykowej. Cefotaksym jest antybiotykiem podawanym wyłącznie dożylnie w leczeniu SBP, nie zaś w jego profilaktyce. Amoksycylina nie ma zastosowania w profilaktyce SBP. Alternatywą dla norfloksacyny w profilaktyce SBP jest sulfametoksazol + trimetoprim (kotrimoksazol) i ten preparat powinien być zastosowany u omawianego pacjenta.
Mężczyzna pojawił się w poradni gastroenterologicznej 2 tygodnie później. Stosował konsekwentne ograniczenie podaży płynów i sodu w diecie. Zainicjował również program ćwiczeń aerobowych o średniej intensywności, rozpoczynając od codziennego marszu. U pacjenta odnotowano ponowne narastanie wodobrzusza, jednak nie wymagał on wykonania powtórnej paracentezy. Nie dokonano żadnych zmian w leczeniu, ustalono termin kolejnej wizyty po upływie 30 dni.