Wy­ka­za­no, że eple­re­non rów­nież ko­rzyst­nie mo­dy­fi­ku­je wła­sno­ści elek­trycz­ne, pro­wa­dząc do nor­ma­li­za­cji po­ten­cja­łu czyn­no­ścio­we­go mio­cy­tu i syn­te­zy bia­łek re­cep­to­rów Ica i Ito.32 Dzię­ki tym wła­sno­ściom na­le­ży za­li­czyć go do le­ków naj­sku­tecz­niej wpły­wa­ją­cych na prze­bu­do­wę le­wej ko­mo­ry. Jest więc to lek na­le­żą­cy do pod­sta­wo­we­go ze­sta­wu środ­ków sto­so­wa­nych w le­cze­niu nie­wy­dol­no­ści ser­ca. W wy­żej cy­to­wa­nych ba­da­niach do­świad­czal­nych ko­rzyst­ne efek­ty po­da­wa­nia eple­re­no­nu by­ły wzmac­nia­ne sto­so­wa­niem do­dat­ko­wo in­hi­bi­to­rów ACE. Wy­ni­ki ba­dań eks­pe­ry­men­tal­nych uza­sad­nia­ją tę kom­bi­na­cję, oczy­wi­ście u cho­rych z wy­dol­ny­mi ner­ka­mi. Ob­ser­wa­cje kli­nicz­ne rów­nież po­twier­dza­ją sku­tecz­ność ta­kie­go le­cze­nia.33 Ich au­to­rzy wy­ka­za­li, że pro­ces prze­bu­do­wy le­wej ko­mo­ry u cho­rych po za­wa­le ser­ca prze­bie­gał znacz­nie ko­rzyst­niej (rocz­na ob­ser­wa­cja z okre­so­wym ba­da­niem ECHO) w przy­pad­ku sko­ja­rzo­ne­go le­cze­nia in­hi­bi­to­rem ACE i an­ta­go­ni­stą re­cep­to­rów dla al­do­ste­ro­nu w po­rów­na­niu z sa­mym in­hi­bi­to­rem ACE. Sko­ja­rzo­ne­mu le­cze­niu i więk­szej po­pra­wie wskaź­ni­ków echo­kar­dio­gra­ficz­nych to­wa­rzy­szył po­nad­to znacz­niej­szy spa­dek stę­że­nia PIIINP w su­ro­wi­cy.

Wy­mow­nym do­wo­dem na po­twier­dze­nie tej te­zy są wy­ni­ki ba­da­nia 4E.34 Wy­ka­za­no w nim, że po­łą­cze­nie eple­re­no­nu i ena­la­pry­lu w więk­szym stop­niu re­du­ku­je ma­sę le­wej ko­mo­ry niż każ­dy lek z osob­na. Obec­nie wy­da­je się, że po­łą­cze­nie tych le­ków cha­rak­te­ry­zu­je bar­dzo wy­so­ka sku­tecz­ność kli­nicz­na po­twier­dzo­na re­duk­cją twar­dych pa­ra­me­trów oce­ny koń­co­wej.

No­wa ja­kość: ba­da­nie EPHES­SUS

W 2003 r. opu­bli­ko­wa­no wy­ni­ki ba­da­nia EPHES­SUS,35 w któ­rym cho­rym z dys­funk­cją le­wej ko­mo­ry po­da­wa­no eple­re­non w daw­ce 25-50 mg. Po 16 mie­sią­cach ob­ser­wa­cji lek re­du­ko­wał cał­ko­wi­tą umie­ral­ność o 15%, ser­co­wo­-na­czy­nio­wą o 17% oraz zgo­ny na­głe o 21%. U cho­rych z EF <30% wy­ni­ki by­ły jesz­cze lep­sze. Oprócz znacz­nej re­duk­cji umie­ral­no­ści ob­ser­wo­wa­no rów­nież istot­nie mniej­szą czę­stość ho­spi­ta­li­za­cji z po­wo­du za­ostrze­nia nie­wy­dol­no­ści ser­ca. U nie­mal 90% cho­rych sto­so­wa­no rów­no­cze­śnie in­hi­bi­to­ry ACE. W po­rów­na­niu z wy­ni­ka­mi ba­dań RA­LES eple­re­non był znacz­ne sku­tecz­niej­szy i le­piej to­le­ro­wa­ny niż spi­ro­no­lak­ton. Szcze­gól­nie za­ska­ku­ją­ca by­ła znacz­na re­duk­cja zgo­nów na­głych, któ­ra w pierw­szych 30 dniach po za­wa­le w po­rów­na­niu z gru­pą pla­ce­bo zmniej­szy­ła się o 37%.36 Eple­re­non w daw­ce 25 mg za­le­ca­no cho­rym z EF <40% śred­nio 7 dni po za­wa­le ser­ca. Wy­ni­ki te by­ły rów­nie ko­rzyst­ne u cho­rych ze współ­ist­nie­ją­cą cu­krzy­cą lub nad­ci­śnie­niem tęt­ni­czym.37 Do­wo­dzą one, że lek na­le­ży wpro­wa­dzić do le­cze­nia w trak­cie ho­spi­ta­li­za­cji u każ­de­go cho­re­go ze świe­żym za­wa­łem ser­ca i współ­ist­nie­ją­cy­mi ob­ja­wa­mi dys­funk­cji le­wej ko­mo­ry. Za­le­ce­nie to zo­sta­ło wy­raź­nie pod­kre­ślo­ne w ostat­nich ame­ry­kań­skich re­ko­men­da­cjach do­ty­czą­cych te­ra­pii za­wa­łu ser­ca.38

Pod­su­mo­wu­jąc, eple­re­non jest nie­zwy­kle sku­tecz­nym le­kiem: istot­nie re­du­ku­je umie­ral­ność w za­wa­le ser­ca, ko­rzyst­nie wpły­wa na po­za­wa­ło­wą prze­bu­do­wę le­wej ko­mo­ry i zmniej­sza ko­niecz­ność ho­spi­ta­li­za­cji z po­wo­du za­ostrze­nia nie­wy­dol­no­ści ser­ca. Wy­ni­ki ba­dań eks­pe­ry­men­tal­nych jed­no­znacz­nie do­wo­dzą, że sku­tecz­ność ta wy­ni­ka przede wszyst­kim z wie­lo­ra­kie­go głę­bo­kie­go wpły­wu le­ku na pro­ce­sy mo­le­ku­lar­ne re­gu­lu­ją­ce syn­te­zą tkan­ki łącz­nej, bia­łek kurcz­li­wych i bia­łek re­cep­to­ro­wych w mię­śniu ser­co­wym.

Do góry