W przypadku wskazań do farmakoterapii, tj. niepowodzenia zmiany trybu życia, jedynym lekiem pozostaje metformina. W celu potwierdzenia insulinooporności w historii choroby wskazane wydaje się zapisanie jej pośrednich markerów: wysoki TG, niski HDL, rozpoznania nadciśnienia, wartość WC czy BMI. Jedynie u młodych osób, u których nie stwierdzono powyższych zaburzeń, należy wyliczyć HOMA-IR, jeśli stężenie glukozy na czczo nie wskazuje na nieprawidłową glikemię na czczo (IFG – impaired fasting glycaemia). Jeżeli potwierdzono jakiekolwiek zaburzenia gospodarki cukrowej, oznaczenie stężenia insuliny dla potwierdzenia IR nie jest według mnie potrzebne.

Nie udowodniono korzyści ze stosowania metforminy czy tiazolidynodionów na zmniejszenie ryzyka sercowo-naczyniowego u osób zdrowych. Uwzględniając mechanizmy powstawania insulinooporności oraz wpływ zbilansowanej diety o niskim IG (najchętniej śródziemnomorskiej) i wysiłku fizycznego na nadciśnienie, profil lipidowy czy wrażliwość mięśni na insulinę, zalecenia te nie powinny budzić wątpliwości. Muszą być podstawą konsultacji medycznej u każdego pacjenta niezależnie od wyników badań w kierunku insulinooporności.

Do góry