Nowości w praktyce

Badanie BARI 2D: pacjent z cukrzycą i stabilną chorobą wieńcową – drzwi nadal otwarte…

dr n. med. Sławomir Katarzyński

OPIS BADANIA

Celem badania Bypass Angioplasty Revascularization Investigation 2 Diabetes (BARI 2D) było wskazanie optymalnego sposobu leczenia chorych na cukrzycę typu 2, u których współistnieje stabilna choroba wieńcowa. 2368 pacjentów podzielono losowo na podgrupy według schematu 2x2. Część pacjentów poddano rewaskularyzacji serca metodą przezskórnej angioplastyki wieńcowej (PCI) lub operacyjnie, za pomocą przęsłowania aortalno-wieńcowego (CABG), pozostałych początkowo leczono zachowawczo, czyli wyłącznie farmakologicznie. Niezależnie od przydziału do leczenia interwencyjnego lub pierwotnie zachowawczego u połowy chorych w terapii cukrzycy typu 2 zastosowano leki zwiększające wrażliwość tkanek obwodowych na insulinę, a u pozostałych leki zwiększające podaż insuliny. Pierwszorzędowym parametrem oceny końcowej była śmiertelność całkowita, drugorzędowy parametr oceny końcowej miał natomiast charakter złożony i obejmował zgony, przypadki zawału serca i udary mózgu.

Średni czas trwania obserwacji wyniósł 5,3 roku. W tym okresie w grupie chorych włączonych do podgrupy leczenia zachowawczego 42% osób wymagało rewaskularyzacji serca. Nie odnotowano różnic dotyczących śmiertelności całkowitej w podgrupach pacjentów poddanych wyjściowo rewaskularyzacji i leczonych zachowawczo (odpowiednio 11,7% i 12,2%; p=0,97) ani w podgrupach stosujących leki zwiększające wrażliwość na insulinę lub preparaty zwiększające podaż insuliny, niezależnie od przeprowadzenia rewaskularyzacji (odpowiednio 11,8% i 12,1%; p=0,89). Również różnice w częstości występowania zdarzeń składających się na drugorzędowy parametr oceny końcowej okazały się nieistotne statystycznie. Analiza podgrup wykazała, że w porównaniu z leczeniem pierwotnie zachowawczym rewaskularyzacja chirurgiczna za pomocą CABG wiązała się z istotnym statystycznie zmniejszeniem częstości zawałów mięśnia sercowego (7,4 % vs 14,6%). Wykazano też częstsze występowanie hipoglikemii podczas stosowania leków zwiększających podaż insuliny niż tych zmniejszających insulinooporność (9,2% vs 5,9%, p=0,003).

W badaniu BARI 2D wykazano zatem, że u chorych z cukrzycą typu 2 i stabilną chorobą wieńcową rutynowa wczesna rewaskularyzacja nie wiąże się z poprawą przeżywalności w porównaniu z leczeniem zachowawczym i ewentualną rewaskularyzacją, przeprowadzaną w momencie pojawienia się nowych wskazań. Choć nie przekłada się to na zmniejszenie śmiertelności, rewaskularyzacja chirurgiczna w porównaniu z samą farmakoterapią skuteczniej zapobiega zawałowi serca u takich chorych, przy czym podobnego efektu ochronnego nie zapewnia rewaskularyzacja metodą przezskórnej angioplastyki wieńcowej. W badaniu nie uzyskano dowodów przemawiających za większą skutecznością leków zmniejszających insulinooporność w porównaniu z lekami zwiększającymi podaż insuliny w terapii cukrzycy typu 2.

Do góry