Choroby układu sercowo-naczyniowego są główną przyczyną zachorowalności i śmiertelności na całym świecie. Szacuje się, że obecnie choruje ponad 4 mln Europejczyków, a 11 000 osób umiera dziennie z tego powodu.

Wprowadzenie

Choroby układu sercowo-naczyniowego (CVD – cardiovascular diseases) stanowią nie tylko ważny problem społeczny, ale również ekonomiczny, gdyż jak oszacowano, roczny koszt terapii przekracza 130 miliardów euro. Do najczęstszych z nich zalicza się m.in. chorobę niedokrwienną serca, przewlekłą niewydolność serca i nadciśnienie tętnicze.

Zapadalność na stabilną chorobę wieńcową rośnie z wiekiem u obu płci, osiągając w 65-84 r.ż. do 12% u kobiet oraz do 14% u mężczyzn. Mimo że w ostatnich latach obserwowana jest tendencja spadkowa śmiertelności z tego powodu, nadal niestety rośnie zachorowalność, co pośrednio wskazuje na poprawę rokowania w tej grupie chorych. Wynika to z poprawy dostępności i jakości metod diagnostycznych, jak również, a może przede wszystkim, z optymalnego i ukierunkowanego na pacjenta podejścia terapeutycznego. Kompleksowa terapia u chorych ze stabilną chorobą wieńcową jest wielokierunkowa i polega nie tylko na leczeniu farmakologicznym, ale również na modyfikacji stylu życia, treningu wysiłkowym, edukacji oraz w określonych sytuacjach na leczeniu interwencyjnym.

Główne założenia farmakoterapii u pacjentów ze stabilną chorobą wieńcową to leczenie przeciwdławicowe oraz zapobieganie incydentom sercowo-naczyniowym. Dlatego preferowanymi grupami leków do osiągnięcia pierwszego celu są szybko działające preparaty nitrogliceryny, β-adrenolityki lub antagoniści wapnia, a do przeciwdziałania niekorzystnym zdarzeniom sercowo-naczyniowym w postaci zawału mięśnia sercowego czy udaru mózgu – leki umożliwiające redukcję i stabilizację blaszki miażdżycowej oraz przeciwdziałające powstawaniu zakrzepu w miejscu jej pęknięcia.

Zgodnie z zaleceniami Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego (ESC – European Society of Cardiology) i Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego (PTK) optymalna farmakoterapia stabilnej dławicy piersiowej polega na stosowaniu jednego leku przeciwdławicowego/przeciwniedokrwiennego oraz co najmniej jednego leku o udokumentowanym działaniu zmniejszającym ryzyko niekorzystnych zdarzeń sercowo-naczyniowych. Jednocześnie zaleca się edukację chorych dotyczącą czynników ryzyka i terapii, a także ocenę odpowiedzi na leczenie wkrótce po jej rozpoczęciu.

Leki przeciwdławicowe

Do zwalczania dławicy piersiowej zaleca się krótko działające azotany oraz leki z grupy β-adrenolityków lub antagonistów wapnia. Z kolei w drugim rzucie leczenia należy rozważyć dołączenie długo działających azotanów lub iwabradyny, lub nikorandil...