1. 65-letnia otyła kobieta chora na cukrzycę typu 2 od ok. 15 lat zgłosiła się na badanie kontrolne do poradni diabetologicznej. Jak dotąd nie stwierdzono u niej żadnych powikłań przewlekłych. Pacjentka jest leczona metforminą w dawce 3 x 1000 mg/24 h oraz glimepirydem w dawce 2 mg/24 h przed śniadaniem. W badaniach podstawowych (mocz, kreatynina, transaminazy, lipidogram, jonogram) nie wykazano istotnych odchyleń od normy. Kobieta choruje przewlekle na nadciśnienie, przyjmuje także leki z powodu hiperlipidemii – oba schorzenia są dobrze kontrolowane za pomocą leków. Jej wskaźnik masy ciała (BMI – body mass index) wynosi 32, a ostatnio wykonane oznaczenie hemoglobiny glikowanej (HbA_1c) – 7,0%. Chora nie zgłasza „niskich wartości cukru”, jednak zapytana bezpośrednio o objawy hipoglikemii twierdzi, że kiedy podejmuje pracę fizyczną (jest na emeryturze, ale dorabia, sprzątając domy w piątki i soboty), zdarza się, że „czuje, jak cukier spada”, i aby temu przeciwdziałać, dojada. Ponadto w soboty i niedziele rano zawsze ma większe stężenie cukru (ok. 200 mg%), kiedy mierzy go na czczo. Pacjentka otrzymała informacje na temat zasad zapobiegania objawom hipoglikemii i ich terapii oraz odbyła reedukację behawioralną w zakresie leczenia dietetycznego i roli aktywności fizycznej w utrzymaniu prawidłowych wartości glikemii. Zwrócono uwagę na bardzo dobry efekt podejmowania wysiłku w jej przypadku i zachęcono do wykorzystania tego zjawiska fizjologicznego, aby utrzymać normoglikemię. Jednocześnie w celu większej mobilizacji namówiono ją do udziału w zorganizowanych zajęciach kinezyterapii nadzorowanej w pobliskim centrum sportu i rekreacji. Jakie powinny być decyzje terapeutyczne dotyczące dalszej farmakoterapii u chorej, która zacznie regularnie ćwiczyć?