Wstępny wynik badania brzmiał: fragment gruczołu łzowego z naciekiem komórek plazmatycznych, limfocytów i pojedynczych granulocytów.
Preparat przekazano do badania immunohistochemicznego. Wynik końcowy brzmiał jednak: obraz histologiczny na podstawie wyników badań immunohistochemicznych odpowiada zmianom zapalnym.
Ustalono rozpoznanie wstępne: choroba zapalna obu oczodołów.
Przyczyny stanu zapalnego oczodołów przedstawia rycina 5.
W celu wykluczenia innych przyczyn zapalenia tkanek oczodołu, zgodnie z powyższym schematem, u pacjenta zlecono następujące badania krwi: morfologia z rozmazem, OB, CRP, elektroforeza białek, ANA, ANCA, ACE. Ze względu jednak na negatywne wyniki powyższych badań i wynik badania histopatologicznego ostatecznie postawiono diagnozę idiopatycznej choroby zapalnej obu oczodołów.
Powstaje pytanie, czy taki przebieg idiopatycznej choroby zapalnej oczodołu jest typowy.
3. Jakie struktury oczodołu są najczęściej zajęte w przebiegu idiopatycznej choroby zapalnej tkanek oczodołu?
a. Mięśnie okoruchowe
b. Twardówka
c. Gruczoł łzowy
d. Szczelina oczodołowa górna i zatoka jamista
e. Torebka Tenona
f. Inne
Idiopatyczna choroba zapalna oczodołu stanowi około 10% wszystkich chorób oczodołu,1 i może wystąpić w każdej grupie wiekowej.1,6 Objawy obejmują zmiany łagodne i zaawansowane, od dyskretnych nacieków zapalnych do rozlanych zapaleń oczodołu,1 a obustronne występowanie zmian jest bardziej typowe dla dzieci i młodzieży.3 Zmiany najczęściej lokalizują się w gruczołach łzowych, następnie w mięśniach zewnątrzgałkowych (orbital myositis), szczycie oczodołu – zespół Tolosy-Hunta, rzadziej w torebce Tenona (tenonitis), osłonkach nerwu II lub twardówce.1,7,8
4. Jakie leczenie jest dostępne w przypadku rozpoznania idiopatycznej choroby zapalnej oczodołu?
a. Obserwacja
b. Glikokortykosteroidoterapia ogólna
c. Radioterapia