Choroidopatia punkcikowata wewnętrzna
lek. Izabela Rogalińska
prof. dr hab. n. med. Jarosław Kocięcki
- W artykule omówiono zagadnienia związane z choroidopatią punkcikowatą wewnętrzną, będącą rzadką chorobą zapalną obejmującą tylny odcinek błony naczyniowej i nabłonek barwnikowy
- Mimo stosunkowo rozległych zmian obejmujących tylny biegun rokowanie co do widzenia jest relatywnie dobre, gdy jednak dojdzie do powikłania w postaci poddołkowej neowaskularyzacji naczyniówkowej, dysponujemy kilkoma możliwościami leczenia farmakologicznego, które zostało przedstawione w artykule
Po raz pierwszy termin choroidopatia punkcikowata wewnętrzna (PIC – punctate inner choroidopathy) pojawił się w piśmiennictwie w 1984 r. w opisie pacjentów z krótkowzrocznością i wieloogniskowymi, dobrze odgraniczonymi małymi zmianami naczyniówki bez podłoża infekcyjnego1. Dotychczas nie ustalono etiologii tego schorzenia, uważa się, że może być wariantem wieloogniskowego zapalenia naczyniówki z zapaleniem całej błony naczyniowej(MFCPU – multifocal choroiditis and panuveitis) lub też oddzielną jednostką chorobową należącą do tzw. zespołów białoplamistych. Jest to choroba rzadka, której objawy często są mylone z innymi jednostkami chorobowymi (np. sarkoidozą, retinochoroidopatią typu birdshot), przy czym należy pamiętać, że dotyczy to zarówno zgłaszanych objawów subiektywnych, jak i zmian stwierdzanych w badaniu klinicznym.
Epidemiologia
Choroba typowo występuje u krótkowzrocznych kobiet rasy białej między 24 a 52 rokiem życia2.
