Zasady postępowania
Rola PET-TK w określaniu stopnia zaawansowania i diagnostyce wznowy NDRP oraz ocenie charakteru pojedynczego guzka płucnego – cz. II
Dr n. med. Jacek Teodorczyk1
Dr n. med. Grzegorz Romanowicz1
Prof. dr hab. med. Piotr Lass2
Niedrobnokomórkowy rak płuca (NDRP) jest jednym z najczęściej występujących nowotworów na świecie i stanowi główną przyczynę zgonów nowotworowych w ujęciu globalnym. Rak płuca charakteryzuje się jedną z najwyższych śmiertelności pośród chorób nowotworowych. Przeżywalność w ostatnich latach uległa umiarkowanej poprawie, jednak rak płuca wciąż zalicza się do najgorzej rokujących nowotworów. Jedynie niewielka część przypadków rozpoznawana jest we wczesnym stadium zaawansowania i większość pacjentów nie kwalifikuje się do leczenia radykalnego.
Obrazowanie PET z 18F-fluorodeoksyglukozą w ocenie stopnia zaawansowania NDRP
Diagnoza NDRP stawiana jest zwykle ze znacznym opóźnieniem i przy wysokim stopniu zaawansowania, co skutkuje niską skutecznością leczenia. W momencie rozpoznania u zdecydowanej większości pacjentów (70-85 proc.) występują stadia zaawansowania niepozwalające na zastosowanie najskuteczniejszej, dającej szansę na pełne wyleczenie metody leczenia, jaką jest zabieg resekcyjny płuca i węzłów chłonnych śródpiersia. W przypadku braku przerzutów odległych stopień zajęcia procesem rozrostowym węzłów chłonnych klatki piersiowej decyduje najczęściej o operacyjności. Wskazuje się także na wartość prognostyczną poziomu metabolizmu glukozy w zmianie złośliwej. Wyższy parametr SUVmax prognozuje zwykle niekorzystny przebieg choroby.[1]
Cecha T
Zasadniczo cecha T niedrobnokomórkowego raka płuca oceniana jest za pomocą tomografii komputerowej, gdzie oprócz wielkości i położenia samego guza można ocenić jego stosunek do struktur otaczających – opłucnej, osierdzia, śródpiersia, serca i nacz...
Cecha N
U pacjentów z lokalnie ograniczonym niedrobnokomórkowym rakiem płuca resekcyjnym klinicznie objęcie procesem rozrostowym węzłów chłonnych klatki piersiowej determinuje strategię leczenia. Ocena cechy N najczęściej przesądza o możliwości leczenia r...
Znaczną poprawę poprawności określania charakteru węzłów chłonnych w przebiegu NDRP osiągnięto dzięki użyciu pozytonowej tomografii emisyjnej. Szczególnie istotna jest ocena metaboliczna w PET węzłów powiększonych w badaniu TK oraz stwierdzenie pobudzenia metabolicznego w niewielkich węzłach poniżej 10 mm klasyfikowanych w badaniu TK jako węzły normalne[9] (ryc. 4). Czułość i swoistość PET w diagnostyce przerzutów NDRP do węzłów chłonnych klatki piersiowej wynosi odpowiednio 74-84 proc. i 85-89 proc.[7-9] Wyniki fałszywie pozytywne występują w przypadku zmian zapalnych, co obniża swoistość oceny węzłów chłonnych śródpiersia i wnęk płucnych (ryc. 5). Na zasadniczą rolę ograniczonej wielkości węzła chłonnego jako przyczyny ocen fałszywie ujemnych i ograniczonej czułości PET-TK wskazują Perigaud i wsp., którzy w przypadku węzłów subcentymetrowych wykazali niską, jedynie 40-proc. czułość,[10] jednak mikroprzerzutowanie do węzłów chłonnych (zmiany o średnicy poniżej 2 mm) nie może być wykryte jakąkolwiek używaną klinicznie metodą z dziedziny radiologicznej i radioizotopowej diagnostyki obrazowej (ryc. 6).
