Po otwarciu klatki piersiowej dodatkowe tętnice odnajdywano przeważnie w więzadle płucnym. Zaopatrywano je klasycznym podwiązaniem w pierwszym etapie operacji, przed dalszą resekcją (ryc. 4). U dzieci z sekwestracją wewnątrzpłatową wykonano 10 lobektomii, zaś w pozostałych trzech przypadkach były to resekcje segmentowe lub brzeżne. U 4 dzieci z sekwestracją zewnątrzpłatową operacje zostały ograniczone do usunięcia samego sekwestru, u pozostałych 2 wykonano lobektomie.

Niezależnie od rodzaju sekwestracji zarówno wczesne, jak i odlegle wyniki leczenia operacyjnego były dobre. Tylko w jednym przypadku stosowano przedłużony drenaż opłucnowy i leczenie dietetyczne z powodu chłonkotoku. Podczas badań kontrolnych przeprowadzonych w pierwszych latach po operacji stwierdzono ustąpienie wcześniejszych dolegliwości i dalszy prawidłowy rozwój dziecka, bez ograniczeń wydolności ruchowej w porównaniu z rówieśnikami.12

Podsumowanie

Postęp w zakresie technik obrazowania pozwala u części dzieci na wysunięcie podejrzenia sekwestracji już w okresie życia płodowego.

U dziecka z nawrotowymi dolegliwościami ze strony układu oddechowego i zacienieniem w płacie dolnym płuca (zwłaszcza po lewej stronie) w diagnostyce różnicowej niezbędne jest rozważenie obecności sekwestracji.

Ustalenie rozpoznania sekwestracji jest wskazaniem do leczenia operacyjnego (z użyciem klasycznej torakotomii lub techniki VATS) ze względu na ryzyko zakażeń oraz brak pewności co do rzeczywistego charakteru zmiany.

Do góry