Podziękowania. Autorzy dziękują dr Surendrze Varmie za recenzję i pomocne sugestie.
Komentarz
Kortykosteroidy wprowadził do lecznictwa dr Phillip Hench w latach 50. XX wieku. Od tego czasu kortykosteroidy są stosowane w licznych chorobach, takich jak: reaktywne choroby dróg oddechowych, choroby autoimmunologiczne i reumatologiczne, przewlekłe stany zapalne i w przeszczepianiu narządów. Kortykosteroidy zrewolucjonizowały leczenie, ale klinicyści powinni je stosować ostrożnie. Konieczność stosowania tych leków musi być w stałej równowadze ze strategiami minimalizującymi działania niepożądane. Lekarze praktycy muszą określić najmniejszą, ale ciągle skuteczną dawkę, najkrótszy możliwy okres leczenia i właściwy sposób podawania, który jednocześnie wywołuje najmniej działań niepożądanych. Sensowne jest zakończenie krótkiego cyklu leczenia kortykosteroidami w czasie zidentyfikowanego zakażenia wirusowego, np. wirusem ospy wietrznej. W przypadku chorych długotrwale leczonych kortykosteroidami konieczna jest zmiana dawki stresowej. Mimo że ospa wietrzna występuje znacznie rzadziej po wprowadzeniu powszechnych szczepień, uzasadnione jest liczenie się z zakażeniem wirusem ospy wietrznej u chorych długotrwale leczonych kortykosteroidami, ponieważ wskazane są dożylne leki przeciwwirusowe.
Janet R. Serwint, MD,
Redaktor konsultant
Artykuł ukazał się oryginalnie w Pediatrics in Review, Vol. 30, No. 12, December 2009, p. 497: Long-term Corticosteroid Use, wydawanym przez American Academy of Pediatrics (AAP). Polska wersja publikowana przez Medical Tribune Polska. AAP i Medical Tribune Polska nie ponoszą odpowiedzialności za nieścisłości lub błędy w treści artykułu, w tym wynikające z tłumaczenia z angielskiego na polski. Ponadto AAP i Medical Tribune Polska nie popierają stosowania ani nie ręczą (bezpośrednio lub pośrednio) za jakość ani skuteczność jakichkolwiek produktów lub usług zawartych w publikowanych materiałach reklamowych. Reklamodawca nie ma wpływu na treść publikowanego artykułu.