Schizofrenia stwarza predyspozycje do rozwoju licznych chorób somatycznych, głównie układu sercowo-naczyniowego. Są one często związane z zaburzeniami metabolicznymi, takimi jak: cukrzyca, której ryzyko u chorych na schizofrenię wzrasta dwukrotnie, hipercholesterolemia, nadwaga lub otyłość. Zespół metaboliczny, którego częstość wśród pacjentów leczonych neuroleptykami atypowymi oszacowano na 24,3 proc., przyczynia się do rozwoju powikłań sercowo-naczyniowych.

Oprócz wpływu leków należy także pamiętać o konsekwencjach samej choroby, takich jak:

• spadek aktywności ruchowej (w związku z hospitalizacjami psychiatrycznymi lub mniejszą aktywnością chorych na rencie chorobowej),
• nieprawidłowe odżywianie,
• unieruchomienie,
• nikotynizm.

Rozpowszechnienie nikotynizmu wśród chorych na schizofrenię jest wyższe niż w populacji ogólnej i wynosi ok. 60 proc. Szacuje się, że ok. 35 proc. chorych pali regularnie ponad 20 papierosów dziennie.[1]

Ponadto chorowanie na schizofrenię wiąże się z subiektywnym poczuciem przeżywanego stresu przez pacjentów narażonych na przeżycia urojeniowe czy też poczuciem stygmatyzacji związanej z chorobą. Nakładanie się tych czynników przekłada się na zwiększenie ryzyka zgonu pacjentów chorujących na schizofrenię, które wynosi 40-50 proc. Średni wiek życia chorych na schizofrenię jest skrócony w stosunku do populacji ogólnej o 15-20 lat. Przewlekłe zaburzenia somatyczne współistniejące ze schizofrenią, a wynikające zarówno ze specyfiki samej choroby, jak i z konsekwencji stosowanego leczenia neuroleptycznego stanowią stały komponent stanu zdrowia i stwarzają realne zagrożenie pogorszenia stanu somatycznego, a nawet zgonu pacjentów leczonych psychiatrycznie.[2]

Żylna choroba zakrzepowo-zatorowa

Żylna choroba zakrzepowo-zatorowa (ŻChZZ) jest jednostką chorobową manifestującą się klinicznie pod postacią zakrzepicy żył głębokich (ZŻG) oraz zatorowości płucnej (ZP). Występuje z roczną częstością 1/1000 i wzrasta po 45. r.ż. oraz jest nieco w...