Współczesne metody leczenia
Płytki przedsionek jamy ustnej i wąska strefa dziąsła przyczepionego
Lek. dent. Natalia Stefanik1
Dr n. med. Rafał Wiench1,2
Dr hab. med. Dariusz Skaba2,3
Autorzy artykułu zwracają uwagę na problem płytkiego przedsionka jamy ustnej, aktualne wytyczne na temat odpowiedniej szerokości dziąsła przyczepionego oraz obowiązujące metody leczenia płytkiego przedsionka jamy ustnej i wąskiej strefy dziąsła właściwego.
Płytki przedsionek jamy ustnej zaliczany jest do wrodzonych lub nabytych wad śluzówkowo-dziąsłowych.
Powstawanie pierwotnego, wrodzonego płytkiego przedsionka jamy ustnej wynika z zahamowania wzrostu części zębodołowej żuchwy lub wyrostków zębodołowych szczęk. Jego spłycenie może być także spowodowane zaburzeniami rozwojowymi tkanek miękkich: brakiem dostatecznie szerokiego dziąsła właściwego (przyczepionego, zębodołowego) lub nieprawidłowo rozwiniętymi i przyczepionymi więzadłami mięśni mimicznych bądź wędzidełek warg, policzków.
Wtórny, nabyty płytki przedsionek jamy ustnej powstaje z powodu toczącego się stanu zapalnego przyzębia, powikłań po leczeniu ortodontycznym lub jego zwężenia w wyniku zabiegów chirurgicznych danej okolicy, np. gingiwektomii.
Wyróżniamy także rzekomo płytki przedsionek jamy ustnej, w przypadkach gdy dno kieszonki przyzębnej sięga granicy lub przekracza granicę dziąsła właściwego i błony śluzowej ruchomej.[1]
W większości przypadków płytki przedsionek jamy ustnej współistnieje ze zredukowaną szerokością dziąsła właściwego. Najczęściej wady te występują w okolicy przednich zębów żuchwy (ryc.1-7).[2]
Jak mierzyć?
Pomiar głębokości przedsionka jamy ustnej i szerokości strefy dziąsła przyczepionego jest jednym z elementów kompleksowego badania periodontologicznego.[2] Literatura nie definiuje jednak dokładnych punktów pomiarowych mających na celu określenie głębokości przedsionka jamy ustnej. Nie istnieją również wartości referencyjne pozwalające na jego sklasyfikowanie – opisywany jest zwykle jako „płytki” lub „głęboki”.[3] Umownie głębokość przedsionka mierzy się od brzegu dziąsła do najniższego (w żuchwie) lub najwyższego (w szczęce) punktu w zachyłku przedsionka jamy ustnej. Szerokość dziąsła zrogowaciałego mierzy się (w milimetrach) jako odległość od brzegu dziąsła wolnego do granicy śluzówkowo-dziąsłowej. Odejmując od uzyskanej wartości głębokość szczeliny dziąsłowej, obliczona zostaje szerokość dziąsła przyczepionego. Przeprowadzenie szczegółowego wywiadu z uwzględnieniem wieku pacjenta, uzależnień (palenie papierosów), nawyków higienicznych, obciążeń genetycznych, historii leczenia ortodontycznego, a także dokładne badanie kliniczne pozwalają na postawienie właściwej diagnozy oraz zaplanowanie ewentualnego leczenia chirurgicznego.[2]
