Do rekonstrukcji tkanek zęba w klasie I lub II w metodzie bezpośredniej najczęściej używanym materiałem jest kompozyt, który wyparł wcześniej powszechnie stosowany amalgamat. Estetyka materiałów kompozytowych oraz ich ciągle udoskonalane właściwości mechaniczne sprawiły, że wypełnienia amalgamatowe są stosowane coraz rzadziej.

Zalety i wady materiałów kompozytowych

Wraz z pojawieniem się materiału opartego na żywicach i wypełniaczu w stomatologii zaczął się czas adhezji. Dotychczas utrzymanie wypełnienia w ubytku opierało się wyłącznie na mechanicznym zakotwiczeniu w zębie. Wiązało się to z odpowiednimi zasadami opracowania ubytku, tak aby uzyskał kształt retencyjny, który często wymuszał usunięcie zdrowych tkanek zęba i znaczne poszerzenie zasięgu preparacji. Dlatego za największą zaletę odbudowy materiałami kompozytowymi uważa się ich adhezyjne połączenie z tkankami zęba, które umożliwia usunięcie tylko próchnicowo zmienionego szkliwa i zębiny. Pozostawienie podczas preparacji nienaruszonych tkanek zęba sprawia, że korona jest bardziej odporna na działanie sił żucia.

Jednak to, co jest największą zaletą kompozytu, staje się równocześnie jego wadą. Dla uzyskania optymalnej siły połączenia zęba z kompozytem należy przeprowadzić bardzo wrażliwą na wiele czynników procedurę przygotowania powierzchni zęba w pełnej izolacji od dostępu śliny. Zaniedbania lekarza na tym etapie wypełniania, takie jak: zbyt długi czas wytrawiania zębiny, jej przesuszenie lub utrzymanie zbyt wysokiej wilgotności albo niewłaściwa aplikacja systemów wiążących, prowadzą do powstania mikroprzecieku. Mogą być także przyczyną występowania dolegliwości pozabiegowych. Wypełnianie głębokich lub średnich ubytków w zębach bocznych tradycyjnym kompozytem, ze względu na konieczność stosowania warstw o grubości nie większej niż 2 mm i każdorazowe ich polimeryzowanie, jest bardzo czasochłonne. Utrzymanie takiej grubości kompozytu zapewnia równomierną polimeryzację materiału.