Medycyna estetyczna
Zastosowanie kwasu hialuronowego
Lek. dent. Aleksandra Samborska
Kwas hialuronowy to drugi po toksynie botulinowej preparat najczęściej wykorzystywany przez lekarzy w medycynie estetycznej. Sukces zawdzięcza szczególnym właściwościom fizykochemicznym i biologicznym, dzięki czemu warunkuje właściwe uwodnienie tkanek oraz zapełnienie przestrzeni międzykomórkowej. Stanowi kolejny poza kolagenem ważny składnik tkanki łącznej i nie ma działania immunogennego, ponieważ nie jest białkiem. Fizycznie to polisacharyd występujący we wszystkich organizmach i bez względu na pochodzenie (bakterie, ssaki) ma tę samą budowę chemiczną.
Oko bydlęce, koguci grzebień i bakterie
Po raz pierwszy kwas hialuronowy wyizolowali w 1934 roku dwaj amerykańscy naukowcy: Karl Mayer oraz John Palmers z ciała szklistego oka bydlęcego[1,2], stąd wzięła się jego nazwa (z greckiego hyalos – szkło). Do celów komercyjnych został wykorzystany w 1942 roku jako substytut białka kurzego w wyrobach cukierniczych przez Endre Balazsa, który później stał się ekspertem w dziedzinie kwasu hialuronowego. On też odkrył, że nie jest to kwas, lecz biopolimer.
W medycynie stosuje się go głównie w ortopedii w iniekcjach dostawowych w chorobie zwyrodnieniowej, w okulistyce w operacjach na oku, w leczeniu ran, odleżyn i oparzeń, a także w ginekologii.
W dermatologii po raz pierwszy kwas hialuronowy w celu leczenia zmian skórnych związanych ze starzeniem wprowadzono w 1996 roku.[3] Był on wytwarzany z kogucich grzebieni i do wyprodukowania 5-8 g czystego kwasu używano 5 kg tego składnika.
Równocześnie prowadzono prace nad produktami pochodzenia niezwierzęcego (technologia NASHA (non animal stabilized hyaluronic acid). Z czasem, gdy potwierdziła się skuteczność, trwałość oraz prostota zastosowania, zaczęto opracowywać inne produkty, tym razem na bazie kwasu hialuronowego pochodzenia bakteryjnego (Streptococcus equi, Streptococcus ooepidemicus), co zdecydowanie obniżyło możliwość powstawania reakcji uczuleniowych.[4] Wykorzystano również nowy środek sieciujący, zastępując sulfon dwuwinylowy (DVS) mniej toksycznym eterem 1,4-diglicydowym – butanediolem (BDDE). Tak powstał kwas hialuronowy drugiej generacji, który jednak dopiero w 2003 roku został zatwierdzony przez FDA do użytku w USA. Kolejna, trzecia generacja, cechowała się zwiększoną stabilnością dzięki zastosowaniu podwójnego wiązania chemicznego między łańcuchami kwasu hialuronowego oraz wykorzystaniu jeszcze innego związku sieciującego (epoksydu DEO) zwiększającego stabilność preparatu.
W 2004 roku wprowadzono kolejną generację wypełniaczy, będących monofazowym żelem, który dzięki specjalnej technice wielokrotnie zagęszczanej macierzy (CPM) zachowuje swoje właściwości także w tkankach. Kolejną bardzo istotną rzeczą było to, że dz...
