Technologia
Wielki powrót abrazji powietrznej
Lek. dent. Dawid Hodur1
Lek. dent. Katarzyna Falfasińska1
Lek. dent. Monika Tysiąc-Miśta2
Dr n. med. Ksymena Staroń-Irla3
Dynamiczny rozwój stomatologii w dziedzinie materiałoznawstwa, zmierzający w kierunku systemów adhezyjnych, umożliwił leczenie pacjentów w sposób minimalnie inwazyjny. Zgodnie z tym podejściem stosuje się metody, które maksymalnie oszczędzają tkanki zęba, zapewniają doskonałą szczelność i tym samym długi okres użytkowania wypełnienia przez pacjenta. Tradycyjne opracowywanie ubytków za pomocą wiertła jest szybkie i najbardziej rozpowszechnione w codziennej praktyce. Niestety oprócz zmienionych próchnicowo tkanek niepotrzebnie usuwa się również te zdrowe. Dodatkowo hałas, generowane wibracje i lęk pacjenta przed borowaniem zachęcają do stosowania alternatywnych metod leczenia.[1] Jedną z nich jest abrazja powietrzna, która przeżywa odrodzenie, rzucając nowe światło na przyszłość nowoczesnej stomatologii.
Abrazja powietrzna polega na opracowaniu ubytków lub oczyszczaniu powierzchni zębów za pomocą materiału ściernego.[2] Proces ten nazywany jest również nierotacyjną metodą usuwania próchnicy lub kinetyczną preparacją ubytków.[3] Poza stomatologią zachowawczą i endodoncją abrazję wykorzystuje się m.in. w periodontologii, ortodoncji i protetyce. Z fizycznego punktu widzenia używane do tego celu ścierniwo przekazuje tkankom zęba nadaną mu wcześniej energię kinetyczną, która zależy wprost proporcjonalnie od masy i kwadratu prędkości użytej substancji. Należy wspomnieć, że ze względu na celowość zabiegu, odmienne parametry oraz rodzaj ścierniwa niektórzy autorzy wyróżniają technikę abrazji powietrznej oraz technikę air polishing (piaskowanie profilaktyczne), służącą do usunięcia złogów nazębnych, bez inwazyjnego działania na powierzchnię tkanek zęba.[1] Parametry, takie jak ciśnienie powietrza, wielkość i ilość cząstek przechodzących przez dyszę, średnica i kąt ustawienia dyszy, odległość od obiektu oraz czas ekspozycji, wpływają na ilość usuwanej tkanki, a także głębokość jej penetracji.[4]
Piaskowanie profilaktyczne
Technika piaskowania jest stosowana w przypadku oczyszczania powierzchni zębów. Materiały ścierne używane do tego celu to wodorotlenek glinu Al(OH)3, niekiedy z domieszką hydroksyapatytu, wodorowęglan sodu (NaHCO3), glicyna (Gly), węglan wapnia (CaCO3) oraz fluorokrzemian sodowo-wapniowy.[1,2] Ponadto ścierniwa mogą być wzbogacane elementami krzemionki, Fe2O3, CaO, MgO, Na2O i substancjami polepszającymi smak.[2]
W odróżnieniu od tradycyjnych metod polerowania za pomocą rotacyjnych gumowych kielichów czy szczoteczek profilaktycznych piaskowanie cechują: większa oszczędność czasu, mniej uciążliwa procedura, bardziej efektywne usuwanie przebarwień (szczególn...
