Program edukacyjny
Osteogeneza dystrakcyjna żuchwy u noworodków i niemowląt – doświadczenia własne
Dr n. med. Rafał Pokrowiecki
Osteogeneza dystrakcyjna (OD) jest zabiegiem polegającym na tworzeniu nowej kości pomiędzy odłamami kostnymi na skutek rozciągania powstałej pomiędzy nimi kostniny po wykonanej osteotomii. Technika ta została po raz pierwszy opisana przez Codovillę w 1905 roku, natomiast za ojca współczesnej OD uważa się Ilizarowa, który stosował ją w leczeniu mnogich złamań kości długich. Jego badania wykazały, że przyłożenie siły z zewnątrz, która powoduje rozsuwanie odłamów kostnych, nasila metabolizm nowo powstałej niedojrzałej tkanki kostnej i umożliwia jej tworzenie de novo, bez zastosowania biomateriałów kostnych. Od kilkunastu lat osteogeneza dystrakcyjna jest techniką pomocną w leczeniu wielu wad wrodzonych lub nabytych w obrębie twarzoczaszki, którym towarzyszy niedobór lub brak odpowiedniej ilości tkanek twardych. W niniejszym artykule zostaną opisane wskazania i technika osteogenezy dystrakcyjnej mikrognatycznej żuchwy (MDO, mandibular distraction osteogenesis) u noworodków i niemowląt, która jest wskazaniem nie tylko estetycznym, lecz przede wszystkim funkcjonalnym.
Wybrane zespoły ze współtowarzyszącym małożuchwiem i jego implikacje
Niekiedy zdarza się, że dziecko rodzi się z małą żuchwą. W niektórych przypadkach małożuchwie jest na tyle nasilone, że wraz z zapadnięciem języka w stronę gardła (glosoptoza) powoduje zaburzenie funkcji oddychania (ryc. 1).
Inne powikłania to powtarzające się stany zapalne górnych dróg oddechowych (GDO) i płuc, zaburzenia przyjmowania pokarmów i opóźnienie prawidłowego rozwoju dziecka, co przyczynia się do długotrwałego pobytu w szpitalu i koniecznej dodatkowej suplementacji dietetycznej.[1,2] W przypadkach ekstremalnych, gdy spadki saturacji są znaczne, ryzyko uduszenia się dziecka jest pilnym wskazaniem do wykonania tracheostomii lub adhezji językowo-wargowej (TLA, tongue-lip adhesion) według Douglasa. Zabieg tracheostomii jest jednak obarczony dużym ryzykiem powstawania przetok tchawiczo-przełykowych, zaburzeń połykania, stanów zapalnych i rozwoju ziarniny wokół stomy, zwężenia krtani lub tchawicy, opóźnionego rozwoju mowy i innych.[3] Należy zaznaczyć, że śmiertelność wśród dzieci z powodu tracheostomii oceniana jest na 0-8,5 proc. i wynika najczęściej z przypadkowej dekaniulacji lub niedrożności rurki tracheostomijnej.[4]
Zespoły lub sekwencje genetyczne, którym towarzyszy małożuchwie wymagające dystrakcji żuchwy w pierwszych miesiącach życia, to Pierre Robin (PRS, Pierre Robin syndrome), Treachera-Collinsa (TCS, Treacher-Collins syndrome), Nagera (NS, Nager syndro...
