Wstęp

W podjęciu decyzji o leczeniu najistotniejsze jest prawidłowe rozpoznanie padaczki. Nie każde zdarzenie napadowe, zwłaszcza u dzieci, ma charakter napadu padaczkowego. W wieku dziecięcym dość często występują tzw. niepadaczkowe stany napadowe, do których zaliczają się napady afektywnego bezdechu, onanizm, omdlenia, ruchy mimowolne, zaburzenia psychogenne czy różnego rodzaju zaburzenia snu. U 20% pacjentów z lekooporną padaczką na podstawie wideo-EEG wykluczono padaczkowy charakter epizodów.

Definicja

W definicji padaczki zaproponowanej przez Fishera i wsp. (2005 r.) podkreślono, że padaczka jest chorobą mózgu charakteryzującą się trwałą predyspozycją do generowania napadów, z ich konsekwencjami neurobiologicznymi, poznawczymi, psychologicznymi i socjalnymi. Do jej rozpoznania może wystarczyć jeden napad kliniczny. Pojedynczy napad padaczkowy występuje u 9% osób w populacji ogólnej, u 30% z nich rozwija się padaczka.

Pierwszym krokiem powinno być stwierdzenie, czy napad rzeczywiście ma charakter padaczkowy, następnym jest dokładne opisanie typu bądź typów napadów i rozpoznanie zespołu padaczkowego. Istotne znaczenie mają ustalenie etiologii i wywiad na temat chorób współwystępujących. Przed włączeniem leków przeciwpadaczkowych należy się upewnić, że nie są do drgawki pirydoksynozależne, związane z niedoborem biotynidazy czy defektem transportera glukozy, które można leczyć przyczynowo.

Diagnostyka

Po pierwszym nieprowokowanym napadzie padaczkowym istotna jest ocena ryzyka jego nawrotu. Ryzyko wystąpienia kolejnych napadów w ciągu 6 miesięcy po pierwszym napadzie szacuje się na 44%, w ciągu kolejnych 6 miesięcy na 32%, a po roku zmniejsza si...

Podział kliniczny

Większość dzieci z padaczką można podzielić na 4 grupy w zależności od prognozy przebiegu:

• pierwszą grupę stanowią dzieci z łagodnymi zespołami (20-30% pacjentów), np. z padaczką rolandyczną, u których zdarza się samoistna remisja po kilku latach, a stosowanie farmakoterapii jest nieobligatoryjne
• drugą grupę stanowią chorzy na padaczki farmakowrażliwe, np. padaczkę z napadami nieświadomości, u których łatwo uzyskuje się kontrolę napadów po włączeniu LPP, a remisja następuje po kilku latach (30% pacjentów)
• trzecią grupę stanowią osoby cierpiące na padaczki farmakozależne, np. młodzieńczą padaczkę miokloniczną, u których uzyskuje się dobrą kontrolę napadów po włączeniu leczenia, ale nie obserwuje się spontanicznej remisji (20% pacjentów). Odstawienie LPP wiąże się z nawrotem napadów
• czwartą grupę stanowią pacjenci z lekooporną padaczką (13-17%) i złym rokowaniem.