Przeglądasz archiwalną treść publikacji „Stany Nagłe. Pediatria” Zamów najnowsze wydanie
Podyplomie logo dark

Zespół utraty soli

Joanna Smyczyńska, Maciej Hilczer

Wiadomości podstawowe

Definicja

Zespół utraty soli to zaburzenie polegające na zwiększonym wydalaniu sodu z moczem i jednoczesnym zatrzymywaniu potasu. Spowodowany jest wrodzonym bądź nabytym niedoborem aldosteronu. U dzieci najczęstszą jego przyczyną są wrodzone defekty steroidogenezy nadnerczowej, prowadzące do jednoczesnego wystąpienia niedoboru kortyzolu i aldosteronu, a także – w większości przypadków – nadmiaru androgenów.

Epidemiologia

Najczęstszą przyczyną zespołu utraty soli jest wrodzony przerost nadnerczy (WPN), w 90% przypadków spowodowany niedoborem 21α-hydroksylazy (21-OH). Postać klasyczna WPN 21-OH występuje z częstością od 1:5000 do 1:10 000; ok. 70% to przypadki z utratą soli. Inne postacie WPN są znacznie rzadsze. Zespół utraty soli może wystąpić także u chorego z niewydolnością kory nadnerczy (p. rozdział poświęcony przełomowi nadnerczowemu) oraz w przypadku izolowanych zaburzeń syntezy aldosteronu (niedobór syntazy aldosteronu) czy wreszcie w stanach obniżonej wrażliwości receptorów na działanie wydzielanego w prawidłowej bądź zwiększonej ilości aldosteronu (tj. pseudohipoaldosteronizmu).

Patogeneza

Aldosteron nasila wchłanianie zwrotne Na+ i wydalanie K+ oraz H+ w dystalnej części nefronu. W pobudzaniu wydzielania aldosteronu najważniejszą rolę odgrywa układ renina-angiotensyna oraz K+ (w odróżnieniu od glikokortykosteroidów i androgenów, których wydzielanie zależy od stymulacji ACTH).

Do prawidłowej syntezy kortyzolu i aldosteronu z substratu wyjściowego, czyli cholesterolu, niezbędnych jest wiele enzymów. Brak lub znaczny niedobór któregokolwiek (najczęściej 21-OH) upośledza syntezę kortyzolu i aldosteronu. Niedobór kortyzolu jest przyczyną zwiększonego wydzielania ACTH, a ten hormon stymuluje syntezę nie tylko kortyzolu, ale także androgenów. Skutkiem jest nadmiar androgenów.

Obraz kliniczny

W przypadku WPN nieprawidłowa steroidogeneza nadnerczowa rozpoczyna się w okresie życia płodowego. Ekspozycja na androgeny w okresie płodowym prowadzi do maskulinizacji zewnętrznych narządów płciowych. Ma to istotne znaczenie w przypadku płodów płci żeńskiej. U płodów płci męskiej natomiast wydzielany jest testosteron, który warunkuje prawidłowy rozwój zewnętrznych narządów płciowych w kierunku męskim, u noworodka zatem nie obserwuje się objawów działania nadmiaru androgenów (jedynym wyjątkiem może być ciemne zabarwienie moszny). Taki obraz jest charakterystyczny dla WPN 21-OH i niedoboru 11β-hydroksylazy (11-OH), w niedoborze 3β-dehydrogenzazy (3B-HSD) dochodzi do wirylizacji płodów żeńskich i niepełnej maskulinizacji płodów męskich.