Wprowadzenie

 W 1930 r. Wolf, Parkinson i White opisali kliniczny zespół, w którym występowały określone zmiany zapisu EKG oraz napadowe częstoskurcze. Zespół Wolfa-Parkinsona-White’a (WPW) występuje wówczas, gdy istnieje połączenie między mięśniem przedsionków i komór. Połączenie to, zwane drogą lub szlakiem dodatkowym, stanowią dodatkowe włókna mięśniowe penetrujące od mięśnia przedsionków przez pierścień włóknisty do mięśnia komór. Są one zlokalizowane wokół pierścieni zastawek przedsionkowo-komorowych: trójdzielnej (szlaki prawostronne) i dwudzielnej (szlaki lewostronne). Dodatkowe włókna mięśniowe mogą przewodzić bodziec elektryczny w sercu w kierunku zstępującym (od przedsionka do komory) lub w kierunku wstępującym (od komory do przedsionka). Ich właściwości elektrofizjologiczne różnią się od właściwości układu przewodzącego, przewodzenie w obrębie szlaku dodatkowego nie ulega bowiem takiemu zwolnieniu, jakie występuje w węźle przedsionkowo-komorowym. Skutkiem tej właściwości jest wcześniejsze zapoczątkowanie depolaryzacji mięśnia komór, zwane preekscytacją. Preekscytacja odzwierciedlona zostaje w zapisie EKG skróceniem odstępu PQ i obecnością fali delta na ramieniu wstępującym zespołu QRS (ryc. 1 i 2).