Pacjenci niejednokrotnie stanowią zagrożenie nie tylko dla otoczenia, ale i dla siebie samych, np. z powodu myśli samobójczych czy tendencji do samookaleczenia. Implikuje to konieczność zorganizowania otoczenia w sposób minimalizujący ryzyko powstania szkody. Jednocześnie nie powinno budzić wątpliwości, że pacjentowi leczonemu w warunkach szpitalno-psychiatrycznych, szczególnie przymusowo, winno się stworzyć choćby namiastkę normalnego życia. Powstaje zatem pytanie, gdzie leży granica należytej staranności w obserwacji takiego pacjenta, dbania o jego bezpieczeństwo. Jakie obowiązki personelu medycznego można uznać za normalne, a jakie już za ponadstandardowe? W jakich przypadkach można przypisać winę personelowi medycznemu w sytuacji, gdy pacjent dokonuje próby samobójczej?

Poszukując odpowiedzi na powyższe pytania, przyjrzyjmy się przypadkowi, którego epilog rozegrał się na sali sądowej.

Pacjentka P.S. była leczona psychiatrycznie. Pozostawała w głębokiej depresji, miała myśli samobójcze. W 2007 roku po raz kolejny była hospitalizowana w szpitalu w Ł., gdzie podjęła próbę samobójczą. Próbowała się powiesić, używając kabla od magnetofonu, który stanowił wyposażenie oddziału.

Stan pacjentki po próbie samobójczej

Pacjentka przeżyła, aczkolwiek w wyniku tego zdarzenia jej stan zdrowia uległ znacznemu pogorszeniu – doznawała spastyki mięśni, w rezultacie od skurczy mięśni otwierały się rany. Po zdarzeniu nie mogła siedzieć ze względu na kłopoty z krążeniem, ...