Laseroterapia
Zastosowanie biostymulacji laserowej
Lek. dent. Natalia Stefanik1
Lek. dent. Tomasz Derejczyk2
Metoda terapii, która jest wskazana w stanach wymagających pobudzenia tkanek do regeneracji, niwelowania stanu zapalnego, a także w stanach wymagających działania znieczulającego oraz przeciwobrzękowego
Pierwsze doniesienia na temat prób zastosowania promieniowania laserowego w medycynie klinicznej datuje się na rok 1963. W 1969 roku Endre Mester zastosował laser helowo-neonowy o mocy 0,5 W i argonowy o mocy 1 W do leczenia trudno gojących się owrzodzeń skóry u myszy. Zaobserwował on, że w grupie myszy poddanych laseroterapii gojenie ran było znacznie szybsze niż w grupie myszy nienaświetlanych. Badanie to pozwoliło na rozwój zastosowania laserów biostymulacyjnych w medycynie.[1,2] Rok 1981 należał do Toshio Oshiro, który przeprowadził badania porównawcze dotyczące terapii laserami niskoenergetycznymi i w znaczącym stopniu wpłynął na ich dalszy rozkwit.[1,3] W Polsce za początek klinicznego zastosowania laserów małej mocy uznaje się lata 90. ubiegłego wieku, od momentu wydania pierwszej polskiej książki o tej tematyce autorstwa prof. dr. hab. inż. Ludwika Pokory.[4]
Terapia biostymulacyjna (laseroterapia), znana także pod nazwą terapii laserami małej mocy LLLT (ang. low-level laser therapy), wykorzystuje działanie laserów o niskiej i średniej mocy promieniowania, zwykle zawartej w przedziale od 2 do 200 mW.[4,6] Podział ten ulega jednak zmianom, gdyż coraz częściej w procedurach biostymulacyjnych znajdują zastosowanie także lasery wysokoenergetyczne (Nd:YAG).[3]
Jak to działa?
Efektem biostymulacyjnym nazywamy siłę reakcji (zmianę aktywności) komórek i tkanek organizmu na naświetlanie promieniowaniem laserowym.[1,2,5] Z punktu widzenia biostymulującego istotne jest, aby promieniowanie to wnikało jak najgłębiej w tkanki.[4] Lasery biostymulujące emitują wiązkę światła o długości fali zawartej w przedziale od 630 nm do 1100 nm, co odpowiada barwom światła od jasnej czerwieni do niewidzialnej podczerwieni.[4,5,7] W przedziale tym, tzw. okienku optycznym, absorpcja (pochłanianie) promieniowania przez wodę i barwniki tkankowe jest najmniejsza, natomiast transmisja (przenikanie) przez tkanki jest największa (nawet do 5-6 cm w głąb), co pozwala na uzyskanie pożądanego efektu.[2,5] Należy pamiętać, że długość fali w urządzeniach laserowych jest wartością stałą, której nie można regulować ani zmieniać. Regulacji można natomiast poddać takie parametry lasera jak dawka energii, czas zabiegu, moc lasera oraz częstotliwość.[8] Obecnie większość dostępnych na rynku urządzeń laserowych ma zaprogramowane już parametry zabiegowe odpowiednie dla danej procedury terapeutycznej.[4,9]
