W ostatnich latach dokonuje się niezwykły postęp w leczeniu cukrzycy typu 2. Holistyczne podejście do strategii redukcji ryzyka powikłań cukrzycy wymaga od lekarza indywidualizacji celów leczenia oraz intensyfikacji terapii. Poza osiągnięciem celów glikemicznych nowe schematy postępowania rekomendują dobór preparatów uwzględniający ryzyko sercowo-naczyniowe oraz przewlekłą chorobę nerek. Ponadto wielokierunkowe leczenie chorób towarzyszących (nadciśnienia tętniczego, dyslipidemii, otyłości) wraz ze zmianą stylu życia uzupełniają terapię cukrzycy typu 2. Decydując o sposobie leczenia, należy wziąć pod uwagę czas trwania cukrzycy, ryzyko hipoglikemii, stopień edukacji chorego i jego zaangażowanie w leczenie. Nowe preparaty w algorytmie leczenia cukrzycy typu 2 umożliwiają osiągnięcie celów glikemicznych, zapewniają bezpieczeństwo sercowo-naczyniowe oraz prewencję ostrych i przewlekłych powikłań cukrzycy typu 2. Celem niniejszego opracowania jest charakterystyka inhibitorów peptydazy dipeptydylowej 4 (DPP-4 – dipeptidyl peptidase 4): sitagliptyny i wildagliptyny, wskazanie pozycji tej grupy leków w algorytmie leczenia cukrzycy typu 2, uzasadnienie wyboru grup pacjentów mogących skorzystać z terapii oraz przybliżenie aktualnych zasad refundacji obowiązujących w Polsce.

Miejsce inhibitorów DPP-4 w wytycznych Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego

Zgodnie z rekomendacjami Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego (PTD) farmakoterapia cukrzycy typu 2 powinna być wielokierunkowa i uwzględniać choroby towarzyszące, ze szczególnym uwzględnieniem chorób serca i naczyń na tle miażdżycy oraz niewydolności serca, a także choroby nerek, współistnienie otyłości oraz ryzyko hipoglikemii, zaburzenia poznawcze i aspekty socjalne dotyczące pacjenta. U wszystkich chorych z cukrzycą typu 2 należy dążyć do indywidualnie zdefiniowanych celów, w tym celu glikemicznego oraz redukcji masy ciała, a farmakoterapii cukrzycy typu 2 powinny towarzyszyć właściwa edukacja, postępowanie żywieniowe i zaplanowana aktywność fizyczna. W pierwszej kolejności należy rozważyć włączenie inhibitorów kotransportera sodowo-glukozowego typu 2 (SGLT2 – sodium-glucose cotransporter 2), analogu receptora glukagonopodobnego peptydu typu 1 (GLP-1 – glucagon-like peptide 1) lub metforminy.