Przyczyną takich dolegliwości jest utrata równowagi między grupą mięśni przedniej ściany brzucha (mięśniami skośnymi brzucha i mięśniem poprzecznym brzucha) a przywodzicielem długim uda. Mięśnie te są przyczepione pośrednio lub bezpośrednio do kości łonowej, zaburzenie równowagi ich napięcia prowadzi zatem do zwiotczenia tylnej ściany kanału pachwinowego i przewlekłego zapalenia przyczepu ścięgnistego przywodziciela. Jeśli leczenie nie zostanie podjęte w porę, choroba wkracza w stadium zaawansowane i dochodzi do zwyrodnieniowego zapalenia kości łonowej. Tymczasem, mimo wyraźnego bólu, nie stwierdza się przepukliny i chorzy często nie są leczeni z powodu nieustalenia rozpoznania. Jedynym badaniem umożliwiającym rozpoznanie GPS jest rezonans magnetyczny, który pozwala uwidocznić rozrzedzenie struktury kości łonowej.
Leczenie zachowawcze chorych dotkniętych GPS jest skuteczne u około 50% z nich. Polega ono na rehabilitacji, w trakcie której mięsień przywodziciel uda jest stopniowo rozciągany i wzmacniany. W randomizowanym badaniu wyniki takiego postępowania okazały się lepsze od wyników fizykoterapii. Rehabilitację wspomagają pojedyncze wstrzyknięcia kortykosteroidów, które jednak można stosować jedynie wówczas, gdy nie doszło do zmian w kościach i przyczepach mięśni, inaczej bowiem hamują gojenie.
Leczenie chirurgiczne powoduje ustąpienie dolegliwości bólowych u ponad 90% chorych. Trwają prace mające na celu wyłonienie najlepszej metody operacyjnej. Autorzy tych badań porównują laparoskopową operację TEP z techniką zaproponowaną przez prof. Muschaweck, polegającą na rozcięciu i zdwojeniu tylnej ściany kanału pachwinowego z dostępu otwartego w znieczuleniu miejscowym.
Podsumowanie
Ocena własnych wyników leczenia pozwala krytycznie spojrzeć na jego skuteczność, analizować błędy i stosować procedury korekcyjne. Towarzystwa naukowe poświęcają wiele uwagi opracowywaniu rekomendacji opartych na dowodach naukowych (EBM – evidence-based medicine). Działania takie podejmują członkowie specjalnie powoływanych w tym celu komitetów, uznawani za autorytety w danej dziedzinie. Przełożenie tych wytycznych i algorytmów na codzienną praktykę kliniczną jest dość trudne. Z jednej strony opracowywanie doniesień poglądowych jest potrzebne, z drugiej jednak obciążenie chirurga pracą i mnogość procedur nie zawsze pozwalają na przeprowadzenie wnikliwej analizy.
Towarzystwa naukowe tworzą również narzędzia służące monitorowaniu uzyskiwanych wyników. Są nimi ogólnodostępne elektroniczne bazy danych. Od wielu lat takie bazy istnieją w krajach skandynawskich, a ostatnio w Niemczech zyskała popularność baza HerniaMed. W Polsce od kilku lat jest dostępna baza danych KROPP (Krajowy Rejestr Operacji Przepuklin Pachwiny). W większości krajów (poza Skandynawią) zgłaszanie wyników do baz danych jest dobrowolne, ale wpływa na prestiż ośrodków i możliwość uzyskiwania przez nie certyfikatów. Z informatorów wydawanych przez towarzystwa naukowe chory może dowiedzieć się, w których ośrodkach są przestrzegane standardy, a osiągane przez nie wyniki budzą zaufanie. Informacje te są również wykorzystywane przez media informujące o tym zagadnieniu. Motywuje to szpitale do udziału w kontroli jakości świadczonych w nich usług.
Opublikowane rekomendacje leczenia chorych z przepukliną pachwiny obejmują wiele zagadnień – od epidemiologii, przez diagnostykę i leczenie, aż do gotowych szablonów informacji dla chorego i prowadzenia obserwacji pooperacyjnej. Nadrzędne wydają się wytyczne opracowane przez EHS, przyjęte również przez Towarzystwo Chirurgów Polskich i opublikowane na łamach „Videosurgery” w 2010 r. W porównaniu z rekomendacjami IEHS i EAES są one oparte jedynie na opublikowanych doniesieniach naukowych, nie przedstawiają natomiast wspólnych stanowisk (czyli nie opierają się na opiniach). Wytyczne te są aktualizowane co kilka lat, a następną aktualizację zaplanowano w trakcie kongresu EHS, który odbędzie się w Edynburgu w 2014 r. Członkowie EHS, IEHS i EAES zauważyli, że publikowanie trzech dokumentów zawierających niekiedy odmienne wnioski może być nieczytelne dla środowiska chirurgicznego, dlatego powołano wspólny zespół ds. światowych wytycznych w leczeniu przepuklin pachwiny pod kierownictwem Maartena Simonsa z Belgii. Zakończenie prac tego zespołu jest spodziewane w drugiej połowie 2014 r.
Należy również przypomnieć, że EHS wprowadził ujednolicone klasyfikacje przepuklin pachwinowych, brzusznych pierwotnych, pooperacyjnych i okołostomijnych. Stosowanie tych klasyfikacji pomaga porównywać obserwowane grupy chorych i tworzyć przyszłe rekomendacje. Polska jest pierwszym krajem na świecie, w którym wprowadzono rekomendacje w leczeniu przepuklin okołostomijnych.