W ciągu ostatnich trzech dekad obserwujemy bardzo dynamiczny rozwój chirurgii tarczycy. Udoskonalenie instrumentarium i wprowadzenie nowoczesnych technologii wizualizacyjnych oraz technik robotowych stały się wyznacznikami przemian w podejściu do samych zabiegów, a wzrastająca świadomość pacjentów w dążeniu do ograniczenia dolegliwości bólowych, eliminacji blizn pooperacyjnych w widocznych miejscach na skórze oraz szybkiego powrotu do codziennego życia wyznaczyły nowe trendy w operacyjnym leczeniu schorzeń tarczycy.

Chirurgia tarczycy jest nierozerwalnie związana z osobami Emila Theodora Kochera, Theodora Billrotha i Williama Halsteda, którzy jako jedni z pierwszych zwrócili uwagę na patofizjologie gruczołu tarczowego. Dokonali oni diametralnego jak na ówczesne czasy zwrotu w chirurgii tarczycy, kładąc nacisk na zmniejszenie śmiertelności okołooperacyjnej i poprawę rokowania w tej grupie pacjentów. Obecnie coraz częściej za ojca nowoczesnej techniki chirurgicznej uważa się Franka Laheya, który na początku lat 30. XX wieku przeprowadził wraz ze swoim zespołem ponad 3000 tyreoidektomii i nie odnotował poważnych powikłań, szczególnie w zakresie porażenia nerwu krtaniowego wstecznego i wiążących się z tym zmian w aparacie mowy. Dokładna znajomość anatomii i fizjologii w połączeniu z uważnym preparowaniem życiowo ważnych struktur anatomicznych przyczyniły się do znaczącej poprawy jakości zabiegów na gruczole tarczowym i wyznaczyły standardy techniki operacyjnej. Ewolucja, jaka dokonała się na przestrzeni ostatnich 30 lat w chirurgii tarczycy dzięki wykorzystaniu nowoczesnego instrumentarium i technik obrazowania, przyczyniła się do opracowania nowych, alternatywnych i bardziej złożonych procedur operacyjnych, począwszy od wspomaganych endoskopowo minimalnie inwazyjnych zabiegów z dostępu szyjnego poprzez zabiegi całkowicie endoskopowe wspomagane robotowo do operacji z wykorzystaniem naturalnych otworów ciała^1,2.