Poznajcie manewr Scanzoniego
Sarah Cigna, MD, MS1
Nancy D. Gaba, MD2
John W. Larsen, Jr, MD3
Ta rotacja z użyciem kleszczy ma zastosowanie, kiedy płód jest w ustawieniu potylicowym tylnym, a główka znajduje się nisko w miednicy.
ZAGADNIENIA KLUCZOWE
- Do tego zabiegu wykorzystujemy kleszcze Tuckera-McLane’a z modyfikacją Luikarta, ponieważ powodują one mniej urazów skóry twarzy płodu.
- Zasadnicze znaczenie ma kąt między ramionami kleszczy a kręgosłupem matki; szeroki kąt zapewnia odpowiedni moment obrotowy i utrzymuje zgięcie szyi płodu podczas rotacji.
Sytuacja kliniczna
Opiekujesz się pacjentką w trakcie długiego, powolnego porodu, uskarżającą się na ból głównie w obrębie pleców. Szyjka macicy jest w pełni rozszerzona, a główka płodu zstąpiła do kanału rodnego, ale nie pojawia się w wychodzie miednicy, a w badaniu przedmiotowym stwierdzasz ustawienie potylicowe tylne prawe. Pacjentka jest wyczerpana. Próbowano różnych manewrów fizycznych i zmian pozycji ciała pacjentki, ale postęp porodu był minimalny. Manualna rotacja główki się nie powiodła. W tym momencie należy zdecydować, czy wykonać cięcie cesarskie, czy też spróbować manewru Scanzoniego w celu obrócenia główki kleszczami ze wspomaganiem rotacji przez lekarza od strony brzusznej. W tym przypadku cięcie cesarskie jest mniej pożądane, ponieważ główka jest już głęboko w kanale rodnym.
Rys historyczny
Manewr Scanzoniego został opracowany w 1849 roku przez niemieckiego położnika Friedricha Wilhelma Scanzoniego. Jego metoda zmiany ustawienia płodu z tylnego na przednie wymagała dwukrotnego użycia kleszczy w trakcie porodu.1
