Kalkulator ryzyka niewydolności serca Seattle Heart Failure Model służy do oszacowania przeżycia u pacjentów z HF. W tym wieloczynnikowym modelu wzięto pod uwagę wiele parametrów, takich jak wiek, płeć, etiologia niewydolności serca, klasa NYHA, frakcja wyrzutowa, skurczowe ciśnienie krwi, stężenie hemoglobiny, odsetek limfocytów w morfologii, stężenie sodu w surowicy, stężenie kwasu moczowego, stosowane leki i rodzaj wszczepionego urządzenia (kardiowerter-defibrylator lub kardiowerter-defibrylator z funkcją resynchronizującą). Poprzednie skale ryzyka nie uwzględniały farmakoterapii, a wiele z nich wymagało danych z badań inwazyjnych. SHFM pozwala na oszacowanie ryzyka zgonu na podstawie szeroko dostępnych i nieinwazyjnych parametrów laboratoryjnych, demograficznych i danych farmakologicznych.22 Kalkulator ryzyka SHFM jest dostępny na stronie internetowej https://qxmd.com/calculate/calculator_203/seattle-heart-failure-model (ryc. 1).
Pacjenci z HF umierają z powodu komorowych zaburzeń rytmu serca lub z objawami skrajnej niewydolności serca jako pompy. Levy i wsp. udowodnili, że SHFM pozwala nie tylko na oszacowanie ryzyka zgonu w obserwacji kilkuletniej, ale także na przybliżenie najbardziej prawdopodobnego mechanizmu tego zgonu.23 Do badania włączono łącznie 10 538 pacjentów z HF i u wszystkich wyliczono ryzyko zgonu na podstawie kalkulatora SHFM. Im mniej punktów uzyskano w kalkulatorze ryzyka, tym większe było ryzyko zgonu arytmicznego. U pacjentów z dwoma punktami w SHFM szacowane ryzyko zgonu arytmicznego jest równe ryzyku zgonu z powodu progresji niewydolności serca. Powyżej dwóch punktów zwiększa się ryzyko zgonu z przyczyn niewydolnościowych. Możliwość oszacowania bardziej prawdopodobnej przyczyny zgonu u danego pacjenta pozwala przyjąć odpowiednie strategie terapeutyczne.
Podsumowanie
Niewydolność serca jest zespołem różnych objawów, których występowanie nie wynika tylko z uszkodzenia mechanicznego serca jako pompy. W patogenezie niewydolności serca biorą udział także mechanizmy hemodynamiczne, humoralne i immunologiczne. Złożone tło tej jednostki przyczynia się do ciągłego poszukiwania markerów, które pozwolą szybciej ustalić rozpoznanie choroby i – co ważniejsze – dużo wcześniej rozpoznać zagrożenie dekompensacją. Markery te potrzebne są także do oceny stopnia zaawansowania niewydolności serca i optymalizacji terapii, w tym stosowania jej zaawansowanych form.