Czynniki ryzyka

W przypadku kardiotoksyczności typu I opisano szereg istotnych czynników ryzyka, m.in.: problem dawki kumulacyjnej, sposób podawania wlewu antracyklin, wcześniejsza radioterapia śródpiersia, starszy wiek[34] oraz wiek poniżej czterech lat,[35] nadciśnienie tętnicze, współistniejące choroby serca i naczyń,[36] płeć żeńska,[37,38] pochodzenie etniczne,[39] inne stosowane leki przeciwnowotworowe,[40,41] nieprawidłowości chromosomalne,[42] choroby wątroby[43] oraz gorączka.[44]

W przypadku kardiotoksyczności typu II lub on-target wykazano, że najważniejszymi czynnikami ryzyka wydają się: wiek, wyjściowa wartość LVEF, leczone nadciśnienie tętnicze,[45] nadwaga oraz podana wcześniej łączna dawka antracyklin.[46,47] W badaniu HERA istotnie wyższe ryzyko niewydolności serca podczas terapii trastuzumabem odnotowywano wraz z wyższą podaną łączną dawką doksorubicyny (287 wobec 257 mg/m2) lub epirubicyny (480 wobec 422 mg/m2).

W przypadku kardiotoksyczności off-target sunitynibu, jako istotne czynniki ryzyka zidentyfikowano chorobę wieńcową i nadciśnienie tętnicze rozpoznane jeszcze przed leczeniem przeciwnowotworowym.[48,49] Niektórzy autorzy wskazują również na istotną rolę nieoptymalnie leczonego jatrogennego nadciśnienia tętniczego indukowanego sunitinibem.[50]

Leczenie

W najnowszym dokumencie z 2012 roku ESMO Guidelines Working Group[51] zaleca agresywne leczenie kardiologiczne nawet bezobjawowych chorych, którzy doświadczyli dysfunkcji skurczowej serca podczas leczenia antracyklinami jako obowiązkowe, zwłaszcza u osób z przewidywanym długim czasem przeżycia. Takie leczenie powinno składać się z inhibitora enzymu konwertującego angiotensynę (ACEI) oraz β-adrenolityku. Wcześniejsze rozpoczęcie leczenia niewydolności serca (w ciągu dwóch miesięcy od ostatniej dawki antracyklin) zwiększa szansę powodzenia leczenia (klasa zaleceń II; stopień wiarygodności B).

Pacjenci, którzy doświadczyli kardiotoksyczności typu II (np. skurczowa dysfunkcja serca indukowana trastuzumabem), mogą być tylko obserwowani: jeśli nie byli wcześniej leczeni antracyklinami, nie mają objawów klinicznych typowych dla niewydolności serca i LVEF wynosi ≥ 40 proc. W innych przypadkach, tj. obecne objawy lub LVEF < 40 proc., należy zawsze rozważyć korzyść onkologiczną dalszego leczenia względem ryzyka, jak również wziąć pod uwagę farmakologiczne leczenie kardiologiczne zgodne z obowiązującymi rekomendacjami dotyczącymi leczenia niewydolności serca (klasa zaleceń II; stopień wiarygodności A).

Cardinale i wsp. wśród 201 chorych z poantracyklinową dysfunkcją skurczową serca, definiowaną jako LVEF ≤ 45 proc., w części przypadków uzyskiwali całkowitą odpowiedź na leczenie enalaprylem i karwedylolem, tj. pełną normalizację funkcji skurczowej serca.[52] Czynnikami predykcyjnymi dla braku skuteczności leczenia było wystąpienie objawów w III lub IV klasie niewydolności serca wg NYHA oraz okres powyżej dwóch miesięcy pomiędzy czasem zakończenia chemioterapii a momentem zastosowania leczenia kardiologicznego. W obserwacji krótkoterminowej udowodniono ponadto, że skuteczność leczenia enalaprylem i karwedylolem przekładała się również na istotne zmniejszenie ryzyka kolejnych incydentów sercowo-naczyniowych.

Small 7057

Tabela 3. Leczenie jatrogennej poantracyklinowej niewydolności serca u chorych na nowotwory

Ammon i wsp. wykazali, że dodatkowe konsultacje kardiologiczne u chorych z poantracyklinowym uszkodzeniem serca, definiowanym jako LVEF ≤ 45 proc., mogą nawet wpłynąć istotnie na wydłużenie przeżycia całkowitego.[53] Pomimo braku jednolitego algorytmu co do leczenia przy stosowaniu leków zgodnych z wytycznymi proponowanymi przy skurczowej niewydolności serca, u 24 proc. chorych uzyskano normalizację LVEF, a u kolejnych 40 proc. poprawę LVEF o co najmniej 10 punktów procentowych (tab. 3).

Strategie prewencji

Zgodnie za stanowiskiem American College of Cardiology oraz American Heart Association pacjenci otrzymujący chemioterapię potencjalnie kardiotoksyczną mogą mieć rozpoznane stadium A niewydolności serca.[54] Zasadne zatem jest rozpatrywanie strategii pierwotnej lub przynajmniej wczesnej strategii wtórnej wobec tej postaci jatrogennej dysfunkcji serca. Wtórna wczesna strategia może być oparta na rozpoznaniu subklinicznych postaci kardiotoksyczności albo poprzez ocenę markerów biochemicznych, albo z wykorzystaniem nowoczesnych badań obrazowych serca.

U pacjentów z subkliniczną kardiotoksycznością typu I, stwierdzoną jako wzrost stężenia troponiny, zastosowanie inhibitorów ACE (enalapryl) może zapobiegać spadkowi LVEF i innym zdarzeniom sercowo-naczyniowym.[55] Według ekspertów z ESMO, takie postępowanie diagnostyczno-terapeutyczne jest to klasa zaleceń II, stopień wiarygodności A.

U pacjentów z subkliniczną kardiotoksycznością zidentyfikowaną jako obniżony wskaźnik odkształcenia mięśnia serca w kierunku podłużnym (ang. global longitudinal strain, GLS ≥ -11 proc.) zastosowanie β-adrenolityków zapobiegało rozwojowi dysfunkcji skurczowej serca podczas leczenia antracyklinami i trastuzumabem, w odróżnieniu od chorych z ramienia obserwacyjnego, którzy doświadczali postępującego spadku LVEF.[56]

W zakresie dowodów na skuteczność prewencji pierwotnej obecnie najlepszych danych dostarcza badanie OVERCOME, które udowodniło, że enalapryl i karwedylol, przyjmowane od początku leczenia przeciwnowotworowego ostrych białaczek i innych nowotworów układu krwiotwórczego, istotnie zmniejszają ryzyko wystąpienia złożonego punktu obserwacji, rozumianego jako zgon i niewydolność serca (6,7 proc. wobec 22 proc., p = 0,036) lub zgon, niewydolność serca oraz spadek LVEF do wartości poniżej 45 proc. (6,7 proc. wobec 24,4 proc., p = 0,02).[57] Potrzebujemy jednak więcej badań, również u chorych z rakiem piersi, aby ugruntować rolę tych leków w tym wskazaniu.

Do góry