Standardy postępowania
Nadciśnienie płucne – drogowskaz dla lekarza pediatry
dr hab. n. med. Joanna Kwiatkowska
- Nadciśnienie płucne – definicja, klasyfikacja, objawy
- Przegląd metod leczenia nadciśnienia płucnego u dzieci
- Wytyczne dotyczące postępowania diagnostyczno-terapeutycznego u dzieci z tętniczym nadciśnieniem płucnym według WSPH 2019
Definicja nadciśnienia płucnego
Nadciśnienie płucne definiujemy na podstawie wyniku cewnikowania prawostronnego serca.
W 1998 roku opracowane zostały pierwsze wytyczne dotyczące diagnostyki i leczenia nadciśnienia płucnego. Od tego czasu systematycznie, co kilka lat, publikowane są kolejne rekomendacje1. Można zaobserwować ewolucję klasyfikacji, metod diagnostycznych, a także strategii i możliwości leczenia nadciśnienia płucnego1-3.
Historycznie rzecz biorąc, definicja nadciśnienia płucnego u dzieci była taka sama, jak u dorosłych, tj. średnia wartość ciśnienia w tętnicy płucnej (mPAP – mean pulmonary artery pressure) ≥25 mmHg w spoczynku. W życiu płodowym wartość ciśnienia w tętnicy płucnej (PAP – pulmonary artery pressure) jest podobna do wysokości ciśnienia systemowego i ulega ona gwałtownemu obniżeniu po urodzeniu, osiągając w wieku 2-3 miesięcy wartości zbliżone do poziomu dorosłego człowieka. Z tego też powodu nadciśnienie płucne u dzieci definiowane jest jako mPAP ≥25 mmHg po 3 miesiącu życia1.
W 2019 roku podczas World Symposium on Pulmonary Hypertension (WSPH) zaproponowano zmianę definicji nadciśnienia płucnego u dorosłych – punktem odcięcia stała się wartość mPAP >20 mmHg. Ze względu na liczne wątpliwości w tym temacie i nadal niejednoznaczne stanowisko ekspertów, Pediatric Task Force – chcąc posługiwać się uniwersalnym językiem i ułatwiać przejście z opieki pediatrycznej do opieki nad dorosłymi pacjentami – zdecydowała się na przyjęcie zaproponowanej definicji nadciśnienia płucnego u dorosłych dla dzieci i zachęca do dalszych badań w tym zakresie3.
