Jak ja to robię

Cholecystektomia laparoskopowa

dr n. med. Piotr Remiszewski

Klinika Chirurgii Ogólnej, Transplantacyjnej i Chorób Wątroby Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego

Adres do korespondencji: Klinika Chirurgii Ogólnej, Transplantacyjnej i Chorób Wątroby Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego, ul. Banacha 1a, 00-097 Warszawa, tel.: 22 599 25 45, faks: 22 599 15 45.

Small remiszewski piotr opt

dr n. med. Piotr Remiszewski

Poniżej przedstawiamy techniki wykonywania tej powszechnej operacji. W zależności od ośrodka technika operacyjna może się nieznacznie różnić.

Wstęp

Cholecystektomia jest jedną z najpowszechniejszych operacji. Od czasu wprowadzenia techniki laparoskopowej pod koniec lat 80. XX wieku cholecystektomia laparoskopowa stała się standardową procedurą stosowaną w leczeniu schorzeń pęcherzyka żółciowego i wyparła klasyczną cholecystektomię.1 Umiejętność prawidłowego wykonania cholecystektomii laparoskopowej jest podstawą szkolenia w chirurgii ogólnej.

Pomimo bezpieczeństwa duża liczba wykonywanych operacji stwarza ryzyko powikłań, szczególnie uszkodzenia dróg żółciowych. Choć dokonał się duży postęp w technice operacyjnej i wprowadzono nowe sposoby przeprowadzania operacji, liczba powikłań po cholecystektomii laparoskopowej nie zmniejsza się. Wynosi przeciętnie 0,3-0,5% i jest prawie dwukrotnie większa niż po cholecystektomii klasycznej.2

Medium 01 opt

Rycina 1. Chory ułożony płasko na plecach. Umycie i obłożenie pola operacyjnego: od góry od krawędzi łuków żebrowych, od dołu kilka centymetrów poniżej pępka, po bokach na wysokości kolców biodrowych przednich górnych. Operator stoi po lewej stronie chorego. Asysta po prawej.

Medium 02 opt

Rycina 2. Nacięcie około 1 cm szerokości tuż powyżej pępka w celu wprowadzenia igły Veresa do wytworzenia odmy śródbrzusznej i trokara dla kamery.

Medium 03 opt

Rycina 3. Rozpreparowanie na tępo tkanki podskórnej aż do powięzi ułatwia kontrolę w trakcie wprowadzania igły i trokara.

Medium 04 opt

Rycina 4. Bezpieczna igła Veresa do wytworzenia odmy śródbrzusznej. Alternatywnym miejscem wbicia igły jest okolica tuż pod lewym łukiem żebrowym. W tym celu wykonuje się małe nacięcie na skórze (2-3 mm). W uzasadnionych przypadkach, np. przy podejrzeniu zrostów w jamie brzusznej, bezpieczniej jest nie używać igły Veresa i otworzyć jamę otrzewnową przez minilaparotomię z cięcia tuż powyżej pępka. Na tak powstały otwór zakłada się szew kapciuchowy i wprowadza pierwszy trokar pod kontrolą wzroku.

Medium 05 opt

Rycina 5. Wprowadzenie igły Veresa przez nacięcie powyżej pępka. W trakcie wbijania igły chwyta się rękoma i unosi powłoki brzuszne ku górze. Dzięki temu ryzyko uszkodzenia narządów jamy brzusznej, które mogłyby przylegać do powłok, jest mniejsze. W trakcie wbijania igły Veresa nagły, zdecydowany spadek oporu i wysunięcie się mandryna z igły świadczą o wprowadzeniu igły do jamy otrzewnowej.

Medium 06 opt

Rycina 6. Wstrzyknięcie bez oporu niewielkiej objętości soli fizjologicznej przez igłę świadczy o jej prawidłowym umiejscowieniu.

Medium 07 opt

Rycina 7. Podłączenie przewodu do insuflacji CO2 do igły Veresa. W trakcie wytwarzania odmy śródbrzusznej należy obserwować jamę brzuszną. Odgłos opukowy bębenkowy świadczy o prawidłowej odmie.

Do góry