Medycyna oparta na dowodach naukowych dostarcza ograniczonych danych na temat skuteczności i bezpieczeństwa leczenia niewydolności serca u chorych z PChN. Panuje zgodna opinia, że w leczeniu takich chorych należy wykorzystywać wszystkie udokumentowane sposoby postępowania w niewydolności serca. Dodatkowo, u chorych z bardziej zaawansowaną PChN, dostępne i skuteczne są pewne określone strategie.

Analizy post hoc dużych badań klinicznych przekonują, że u chorych w I-III klasach zaawansowania PChN leczenie niewydolności serca nie powinno odbiegać od wytycznych dla chorych bez PChN [52].

Przydatność beta-adrenolityków u pacjentów w klasach III-V PChN była ostatnio przedmiotem metaanalizy [59]. Analiza sześciu badań kontrolowanych placebo z udziałem 5972 pacjentów ze skurczową niewydolnością serca wskazuje, że terapia ta zmniejsza śmiertelność z wszystkich przyczyn o 28%, śmiertelność z przyczyn sercowo-naczyniowych o 34%, ale równocześnie zwiększa ryzyko istotnej bradykardii ok. pięciokrotnie, a hipotonii ponad pięciokrotnie.

Rola inhibitorów konwertazy angiotensyny i antagonistów receptora dla angiotensyny była również przedmiotem ostatnio publikowanej metaanalizy [60]. Jej wyniki są znacznie trudniejsze do interpretacji ze względu na małą liczbę badanych i dużą heterogenność badań. Metaanaliza ta sugeruje korzyści z leczenia tymi grupami leków wyrażające się większą niż w przypadku innych schematów leczenia regresją przerostu lewej komory oraz 34%, nieistotnym statystycznie (p=0,2) zmniejszeniem częstości zdarzeń sercowo-naczyniowych.

Nie mamy żadnych badań oceniających skuteczność antagonistów mineralokortykoidów, a analiza post hoc badania na temat digoksyny sugeruje jej niekorzystny wpływ, szczególnie u chorych z małym stężeniem potasu przed rozpoczęciem dializy [61].

Jak wykazano wyżej, dysfunkcja rozkurczowa jest zjawiskiem bardzo częstym u chorych z PChN, zwłaszcza w bardziej zawansowanych okresach tej choroby. W przypadku braku rozstrzeni komory należy przede wszystkim utrzymywać małą częstość rytmu serca u takich chorych. Bez względu na przyczynę każde przyspieszenie rytmu pacjentów z niepowiększoną lewą komorą, ale upośledzonym napływem w fazie rozkurczu powoduje wzrost ciśnienia w lewym przedsionku, żyłach płucnych aż do objawowego obrzęku płuc. Dodatkowym czynnikiem zaostrzającym zaburzenia hemodynamiczne jest niedokrwienie serca rozwijające się wskutek upośledzenia przepływu wieńcowego podczas krótkiej fazy rozkurczu.

Zwolnienie rytmu serca można uzyskać dzięki:

• odpowiedniej kontroli niedokrwistości (patrz niżej),

• kontroli wielkości przepływu przez przetokę tętniczo-żylną (o ile jest wytworzona),

• leczeniu nadczynności tarczycy (o ile rozpoznana),

• unikaniu hipokaliemii i odpowiedniej kontroli kwasicy,

• podawaniu leków hamujących układ sympatyczny (leki beta-adrenolityczne, inhibitory działające ośrodkowo – klonidyna, moksonidyna, rilmenidyna),

• w wybranych przypadkach podawaniu antagonistów kanałów wapniowych, pochodnych weratrynowych.

Zaburzenia rytmu i przewodnictwa są jednym z najczęstszych nieprawidłowości obserwowanych u pacjentów z PChN, a nagła śmierć sercowa odpowiada za blisko 25% wszystkich zgonów wśród osób dializowanych [62]. W odróżnieniu od chorych bez przewlekłej choroby nerek, związek między ryzykiem nagłego zgonu a obecnością i zaawansowaniem niewydolności serca jest luźniejszy i maleje wraz z pogarszaniem się filtracji kłębuszkowej. Przeciwnie zachowuje się ryzyko implantacji kardiowertera-defibrylatora. Dlatego skuteczność terapii u chorych w bardziej zaawansowanych okresach PChN nie jest znana [63]. Brakuje randomizowanych badań z udziałem pacjentów w bardziej zaawansowanych okresach PChN, w których ocenie poddano skuteczność implantacji automatycznego kardiowertera czy terapii resynchronizującej. Rozpoznanie arytmii upoważnia do wdrożenia postępowania analogicznego jak u chorych bez choroby nerek. Najskuteczniejszym sposobem prewencji pierwotnej jest leczenie β-adrenolitykami [64].

Wyrównanie niedokrwistości w okresach mniej zaawansowanej PChN u chorych z rozwiniętą skurczową niewydolnością serca może poprawić czynność skurczową, jakość życia, tolerancję wysiłku, zmniejszyć częstość hospitalizacji oraz poprawić czynność nerek [65]. Nie przeprowadzono dotychczas prospektywnych badań nad skutecznością wyrównania niedokrwistości u chorych z niewydolnością serca i PChN.

Najskuteczniejszym sposobem leczenia niewydolności serca u chorych w zaawansowaną PChN jest przeszczepienie nerki [66], a możliwa do osiągnięcia skala korzyści morfologicznych (przyrost kurczliwości), czynnościowych i przeżycia dowodzi, w jak znaczącym stopniu czynność nerek determinuje patofizjologię niewydolności serca.

Rozwój niewydolności serca u chorych z PChN należy do najbardziej obciążających rokowniczo konsekwencji, a postęp dokonujący się w terapii pacjentów z niewydolnością serca bez PChN w niewielkim stopniu przekłada się na korzyści w tej szczególnej grupie chorych. Wspomniany przeszczep nerki lub przeszczep dwunarządowy, możliwy i dający realne korzyści [67], pozostają postępowaniem dla bardzo nielicznej grupy chorych.

Do góry