Chorym cierpiącym, niezależnie od spełniania kryteriów choroby, powinna zostać udzielona pomoc, obejmująca nie tylko wsparcie społeczne czy zawodowe, lecz także psychoterapię lub, w razie potrzeby, farmakoterapię.

Niewielka liczba danych dotyczących skuteczności leczenia farmakologicznego uniemożliwia wskazanie LPP stosowanych jako leki pierwszego rzutu. Należy też pamiętać, iż LPP powodować mogą wystąpienie szeregu działań niepożądanych, takich jak:

  • zespół metaboliczny,
  • dyskinezy,
  • hiperprolaktynemia,
  • żylna choroba zakrzepowo-zatorowa.[22]

Poza wymienionymi, warto wspomnieć, iż badania obrazowe wskazują na możliwość występowania, zależnego od czasu trwania leczenia i liczby stosowanych LPP, zmniejszenia objętości tkanki mózgowej (głównie istoty białej i szarej).[23]

Często pojawiają się obawy dotyczące stygmatyzacji i związanego z nią pogorszenia stanu psychicznego (obniżona samoocena, definiowanie siebie poprzez chorobę) oraz współpracy w procesie leczenia.[1] Być może jednak diagnoza ARMS nie byłaby bardziej stygmatyzująca niż diagnozy stawiane tym pacjentom – teraz np. psychoza bliżej nieokreślona.[3]

Wydaje się zatem, iż najistotniejszy jest nie sam fakt postawienia diagnozy oraz jej nomenklatura, lecz ustalenie konsensusu i opracowanie aktualnych rekomendacji dotyczących postępowania z chorym, który zgłasza się do psychiatry po pomoc, nie spełniając zaakceptowanych kryteriów diagnostycznych.

1Sklasyfikowanie choroby jest też ważne, gdyż umożliwia umieszczenie jej jako wskazania w drukach informacyjnych produktów leczniczych, co jest istotne dla ich refundacji.

Do góry