Obecna koncepcja opisuje bruksizm jako powtarzającą się stawowo-mięśniową aktywność charakteryzowaną jako zaciskanie zębów lub zgrzytanie nimi. Inna koncepcja to usztywnienie żuchwy, często z odruchowym wysuwaniem.[1-4]. U osób z bruksizmem podczas zaciskania i zgrzytania wyzwalana jest o wiele większa siła mięśni niż podczas fizjologicznego aktu żucia. Według Majewskiego tę parafunkcję zaliczamy do zaburzeń czynnościowych i możemy ją określić jako mięśniowo-nerwowy odruch warunkowy, niespełniający w danej chwili czynności fizjologicznych, takich jak: żucie, mowa, kaszel, połykanie, kichanie, oddychanie.[2] Patomechanizm bruksizmu polega na zmianie pobudliwości receptorów wrażliwych na rozciąganie (wrzecionek nerwowo-mięśniowych) i wzroście siły skurczu mięśni, utrzymującym się jeszcze jakiś czas po zakończeniu czynności ruchowej.[5] Według Manfredini i Lobbezzo bruksizm jest uważany za najbardziej szkodliwy i niszczący nawyk, który wpływa na cały obszar twarzoczaszki, powoduje zniszczenie zębów i stanowi główny czynnik ryzyka rozwoju dysfunkcji skroniowo-żuchwowych.[4,6] Bruksizmowi mogą towarzyszyć różne dolegliwości bólowe w okolicach twarzoczaszki oraz szyi, pleców, a nawet gardła czy ramion. Często pojawiają się bóle głowy o charakterze napięciowym, rzadziej szumy uszne lub zaburzenia ostrości widzenia. Odnotowano również obniżenie libido i zaburzenia seksualne. Na skutek wybudzeń związanych z bruksizmem nocnym u chorych obserwuje się nadmierną senność w ciągu dnia i deficyty uwagi. Duża grupa chorych, bo ok. 55 proc., odczuwa codzienny dyskomfort.[5]

Klasyfikacje bruksizmu

Możemy wyróżnić kilka klasyfikacji bruksizmu. Może on występować podczas snu, jest to bruksizm nocny (ang. sleep bruxism, SB), oraz w ciągu dnia (ang. awake bruxism, AB).[1] Bruksizm w fazie czuwania (dzienny) może występować samodzielnie lub w połączeniu z nocnym.[2]