Prawo dla lekarza
Nagrywanie wizyt lekarskich przez pacjentów
adw. Anna Popławska
- W środowisku medycznym coraz częstsze staje się nagrywanie wizyt przez pacjentów, co wzbudza wiele kontrowersji. Powszechnie uważa się, że takie postępowanie godzi w tajemnicę lekarską, a także podważa wzajemne zaufanie w relacji lekarz–pacjent
- W artykule przedstawiono i omówiono dotychczasowe orzecznictwo w tym zakresie, wskazując, w jakich okolicznościach nagrania z wizyt mogą być dopuszczone do materiału dowodowego i uwzględnione przez sąd przy orzekaniu
Nagrywanie lekarzy przez pacjentów bądź niekiedy również przez towarzyszące im osoby może być podyktowane różnymi powodami. Najczęściej będzie to chęć pozyskania „dowodu” w razie ewentualnego sporu prawnego, rzadziej chęć ponownego zapoznania się z przekazanymi przez lekarza informacjami, by po wizycie lepiej i na spokojnie je przyswoić. Czasami sprowadza się to do ulegania pewnym trendom, czemu sprzyjają rozwój technologii i fakt, że każdy smartfon jest wyposażony w funkcję nagrywania.
W większości przypadków lekarz nie zostaje poinformowany o tym, że będzie nagrywany. Nie ulega wątpliwości, że nagrywanie lekarzy, bez ich zgody i wiedzy, godzi w dobre obyczaje oraz powszechnie przyjęte normy etyczne.
W odniesieniu do tematu nagrywania wizyt pojawia się wiele wątpliwości, w tym rodzi się pytanie o legalność takiego działania i o to, czy pozostaje ono w zgodzie z prawem, czy też je narusza. Wątpliwości dotyczą także tego, czy nagranie może stanowić dowód w sądzie, gdy dojdzie do sprawy przeciwko lekarzowi. Zastanawia również kwestia, jak ma się zachować lekarz w razie powzięcia podejrzeń o tym, że jest nagrywany w trakcie wizyty, a także to, czy lekarz może nagrywać pacjenta, a potem wykorzystać nagranie w sprawie.
Prawo do prywatności w kontekście nagrywania
Fundamentalne uprawnienie wypływające z Konstytucji, jej art. 47, stanowi, że każdy ma prawo do ochrony życia prywatnego, rodzinnego, czci i dobrego imienia oraz do decydowania o swoim życiu osobistym. Strefa prywatności nie stanowi natomiast tylko kryterium czy też cechy odnoszącej się do poszczególnych dóbr osobistych, lecz jest samodzielnym dobrem osobistym, z którym ściśle wiążą się konstytucyjne gwarancje przekazywania informacji. Ludzie porozumiewają się z wykorzystaniem najróżniejszych technik i metod, co bezpośrednio wpływa na odbiór i recepcję nadawanego komunikatu. Kolejny artykuł Konstytucji, art. 49, zapewnia wolność i ochronę tajemnicy komunikowania się. Prawo to pojmowane jest bardzo szeroko, obejmuje różne formy komunikacji. Mieści się w nim tajemnica nie tylko korespondencji czy rozmów telefonicznych, lecz także tajemnica odnosząca się do innych form przekazu, jak chociażby nagrywanie. Ograniczenie powyższego fundamentalnego prawa może nastąpić jedynie w przypadkach wskazanych w ustawie.
